ชอกช้ำ ระกำใจ
สุดชอกช้ำระกำใจใครจะรู้
ทั้งหดหู่เวงวังแทบคลั่งเผลอ
ผิดซ้ำซากบากหน้ามาพบเธอ
ก็ต้องเจอจุดจบประสบทุกข์
โศกสลดรันทดใจอาลัยรัก
ซึมเซานักหนักหน่วงบ่วงกรรมยุค
โทมนัสอัดแน่นหากแม้นสุข
ก็ต้องคลุกคลีร้ายวอดวายพลัน
ความหม่นมัวมั่วมาพาหมองเศร้า
จิตปลุกเร้าเข้าหามาหุนหัน
ทุกข์ระทมขมขื่นทุกคืนวัน
สติอันหมองมัวสลัวกลืน
ไม่สว่างรางเลือนเคลื่อนท้อแท้
หมางหมองแม้สะกดจิตคิดฝ่าฝืน
ชะตากรรมลำบากยากจะยืน
ต้องกล้ำกลืนทนทุกข์ทรมาน
ความหมองคล้ำโศกีชีวีดับ
อาสัญยับลับสูญตระกูลผลาญ
ชีวันพร่าช้าเชื่องเปลื้องทุกข์นาน
หมองหม่นกาลคลุมเครือเมื่อจำรูญ
ประดุจไฟโลกัณต์พลันหมองไหม้
จิตแจ่มใสนั้นหายกลายดับสูญ
ความหมองซีดเผือดบางจางอาดูร
เพื่อเพิ่มพูนความทุกข์คลุกโลกัณต์
บัณฑิตเมืองสิงห์
