เมื่อโลกนี้มีพร้อมอุดมสม
คนนิยมสุขสบายหลายหลากชั้น
จึงสมมุติเงินตราค่าอนันต์
ว่าเป็นของสำคัญอันมั่งมี
สิ่งปรนเปรอบำเรอสุขทุกอย่าง
ถูกจัดวางเป็นปราการตราสารหนี้
ใช้แลกเปลี่ยนกับเสบียงเลี้ยงชีวี
ทั่วโลกนี้ก็ยอมรับจับจ่ายเพลิน
เป็นสิ่งแทนสื่อกลางการแลกเปลี่ยน
เพื่อวนเวียนซื้อขายได้แต่เนิ่น
ที่เหลือกกักเก็บตุนเป็นทุนเทอญ
เผื่อบังเอิญโชคร้ายใช้จ่ายพลัน
..................................
ในวันที่พิบัติภัยได้ปรากฏ
อาหารลดน้อยลงหนอไม่พอนั่น
เกิดข้าวยากหมากแพงต้องแย่งกัน
เงินตรานั้นค่าจะน้อยถอยทวี
ในวันที่อากาศวิปริต
มลภาวะเป็นพิษปลิดชีพนี้
อากาศที่จะหายใจมิได้มี
วันนั้นที่ค่าเงินทองต้องมลาย

สั้นๆง่ายๆ  โลกให้ความสำคัญกับเงินทอง เพราะโลกสุขสบาย อาหารการกินอุดมสมบูรณ์
คนจึงสมมุติทรัพย์สินเงินทองมาเป็นสื่อกลางการแลกเปลี่ยนทั้งกักเก็บไว้ได้ ไปที่ไหนใครก็ยอมรับ
วันใดที่ผู้คนต้องประสบภัยพิบัติกันทั่วหน้า อาหารการกินและสิ่งจำเป็นในการยังชีพหายากขึ้น
เงินทองจะลดค่าลง  หากวันใดผู้คนต้องแย่งอากาศกันหายใจ เมื่อนั้นเงินทองจะไม่มีค่าอีกเลย