ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[hort39]

กาลเวลากลืนกินสิ้นทุกสิ่ง
เป็นความจริงความเศร้าเหงาเหลือที่
ผ่านชั่วโมงผ่านวันยันเดือนปี
ผ่านทิวาราตรีนับนิรันดร์

สรรพสิ่งเกิดดับนับไม่ถ้วน
ทุกสิ่งล้วนหมุนเวียนเปลี่ยนแปรผัน
ด้วยวิถีแห่งเวลามาผลักดัน
นับร้อยพันหมื่นปีที่ยาวไกล

จนโลกแตกแหลกสิ้นชีพดิ้นดับ
เราจะนับเวลาได้หรือไม่
แล้วความดีความชั่วคงหายไป
คงเหลิอไว้แต่เวลาและจักรวาล

................................

เวลาหมุนเวียนไปไร้ผู้นับ
ใครจะจับคืนวันที่ผันผ่าน
จะนับเนื่องอย่างไรในห้วงกาล
นานแสนนานยังคงอยู่ผู้กลืนกิน

[GreenMonkey]

แม้ดอกไม้ สวยงาม มากความสวย
ถูกกลืนด้วย เวลา คราเปลี่ยนผัน
แม้หินแกร่ง น้ำหยด รดทุกวัน
ไม่นานนั้น หินยังกร่อน อ่อนแรงลง

แล้วจะมี สิ่งใด ในโลกนี้
จะคงที่ คงไว้ มิใหลหลง
จะคงอยู่ นานวัน อย่างมั่นคง
จะยืนยง อยู่ได้ ไม่ถูกกลืน

คงมีแค่ ความดี ที่คงอยู่
ยืนหยัดคู่ คนดี ไม่มีฝืน
คอยกลืนกิน ความชั่วร้าย มิให้ฟื้น
จะหยัดยืน แล้วยิ้ม อย่างพริ้มพราว

.. GreenMonkey ..

[MASAPAER]

กาลเวลากลืนกินสิ้นทุกสิ่ง
เป็นความจริงความเศร้าเหงาเหลือที่
ผ่านชั่วโมงผ่านวันยันเดือนปี
ผ่านทิวาราตรีนับนิรันดร์

สรรพสิ่งเกิดดับนับไม่ถ้วน
ทุกสิ่งล้วนหมุนเวียนเปลี่ยนแปรผัน
ด้วยวิถีแห่งเวลามาผลักดัน
นับร้อยพันหมื่นปีที่ยาวไกล

จนโลกแตกแหลกสิ้นชีพดิ้นดับ
เราจะนับเวลาได้หรือไม่
แล้วความดีความชั่วคงหายไป
คงเหลิอไว้แต่เวลาและจักรวาล

................................

เวลาหมุนเวียนไปไร้ผู้นับ
ใครจะจับคืนวันที่ผันผ่าน
จะนับเนื่องอย่างไรในห้วงกาล
นานแสนนานยังคงอยู่ผู้กลืนกิน 

(ป๋า hort39 ค่ะ)
 

"ผู้ถูกกลืน"


ผู้ครองวัฎฎ์โลกามหาศาล
เทพแห่งกาลครอบขังยังทั่วถิ่น
กาลเวลาหารอบขอบแผ่นดิน
หรือปลายลิ้นถิ่นสวรรค์นั้นไม่มี

หาบรรจบภพใดมิใช่เห็น
เริ่มต้นเป็นที่ใดไกลเกินที่ –
บรรยายความค้นหาวัดนาที
เกินแสนลี้พรรณนามาเปรียบเปรย

ห้วงแห่งกาลกลืนกินมิสิ้นดับ
ห้วงแห่งการนอนหลับใช่ดับเฉย
ห้วงแห่งการลืมตนคนละเลย
ห้วงแห่งกาลไม่เคยเลยลืมกลืน

กาลเวลาคงกลืนด้วยตื่นอยู่
มนุษย์ผู้ลืมหลงยังคงฝืน
วัดเวลาค่าผ่านกาลเพียงคืน
สิ้นจุดยืนของใจไม่รู้ตน

ทุกย่างก้าวเวลาคราผันศก
เพียงหยิบยกโบกอ้างอย่างสับสน
เวียนสังขารกาลวัยผ่านในคน
เฒ่าชราเวียนวนเพียงหนเดียว

ผู้ถูกกลืนฤารู้ไม่สู้นัก
วัฏจักรนักงานเขาสานเชี่ยว
เพียงลืมตื่นสักครั้งสิ้นทางเทียว
มนุษย์หนอคงเซียวหมดเขี้ยวเล็บ

เจ้าผู้ครองการกลืนยังตื่นอยู่
มนุษย์ผู้ลืมหลงคงหนาวเหน็บ
เพียงกระผีกซีกปัญญากว่ารู้เย็บ
ย่อมถูกกลืนฝืนเจ็บเหน็บหนาวนาน

~ มะสะแป ~