ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ยังจำได้ มีใครหนึ่ง ...........
เคยฝากถึง ซึ่งกานท์กลอน ฉะอ้อนหา
แต่บัดนี้ วลีหาย จากสายตา
ศิลป์ภาษา ลาไกล ไม่เห็นมี

ใครคนหนึ่ง คนนั้น ฉันสุดปลื้ม
ไม่เคยลืม น้ำคำ พร่ำสุขศรี
ด้วยอักษร ผ่านพจน์ บทกวี
ทุกวจี ประทับใจ ในจำนงค์

ร้อยลำนำ สัมผัส จัดชัดถ้อย
ผสานสร้อย สำนวน ชวนลุ่มหลง
หวานคลอเคล้า เย้ายวน ครวญพะวง
เคยส่งตรง มาถึง ยังซึ้งใจ

เป็นผลงาน ขานขับ ชื่นจับจิต
จึงผูกมิตร ไมตรี มิหวั่นไหว
ด้วยศรัทธา ภาษาศิลป์ จินต์วิไล
ชื่นชอบใน บทกลอน เหมือนซ่อนคม

หรือหน่ายแล้ว คำอ้อน กลอนคนเหงา
ระคนเคล้า โศกซับ กับขื่นขม
คงแอบชื่น ร้อยกานท์ หวานอารมณ์
ถ้อยระทม ตรมหมอง เขามองเมิน

หรือสิ้นแล้ว เยื่อใย ไม่โอบเอื้อ
มิหลงเหลือ ทรงจำ ยามขัดเขิน
ลำนำรัก ปักตรึง เคยซึ้งเพลิน
กลับห่างเหิน เดินจาก คิดพรากจร.....

“สุนันยา”

[♥หทัยกาญจน์♥]

ยังตรึงจิต คิดคำ ลำนำรัก
สร้อยสลัก ร้อยเรียง  เสียงอักษร
เชื่อมสายใย ใจสอง ครองสุนทร
เคียงบทกลอน กลกานท์ สานจากเรา

มิเคยลืม เลือนพี่ ที่รักยิ่ง
ถ้อยไพเราะ เสนาะพริ้ง อิงความเหงา
เงียบที่หาย กายที่ห่าง ร้างเหมือนเงา
เพราะว่างเปล่า เปรียบไร้ ในถ้อยคำ

มิรู้แต่ง แต้มอักษร กลอนใดเล่า
เปรียบเรื่องเก่า กาลใหม่ ใส่งามขำ
สลับที่ ที่สลับ จับร่ายนำ
เหมือนว่าซ้ำ ซากไป จึงไม่มา

แต่วันที่ ที่เห็น ที่เป็นอยู่
แวะเวียนดู ด้วยใจ ใครห่วงหา
จึงตรึงใจ ในฝัน สุนันยา
จนตรึงตรา ต้องต่อ เติมด้วยใจ


หทัยกาญจน์
๒๓ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

[รการตติ]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

ในความคำนึง



บันทึกกานท์กลอนไว้ให้มิ่งมิตร
ลายลิขิตเปิดไขเข้าไปได้
บทกลอนหนึ่งหวานเกินชื่นทรวงใน
เปิดเข้าไปอ่านดูอยู่เป็นนิจ...

เขียนกวีเป็นกลอนอันอ่อนหวาน
บทร้อนกานท์เริงรื่นแสนชื่นจิต
.ยังตรึงใจ.เหมือนได้อยู่ใกล้ชิด
เพียงเพ่งพิศเหมือนประสบได้พบพักตร์

.ฝาก-มอบ-ปลอบ-ใจ.ในคราวนั้น
ดูเหมือนฝันฝากไว้ให้รู้จัก
.ได้แต่คอย.ตราตรึงลึกซึ้งนัก
.วอนลมบอกรัก.หวานล้ำคำบรรยาย

.สาส์นรักฝากเธอ.นี้มีสีสัน
เหมือนเคยฝันอย่างที่มีความหมาย
ชื่นชมกลอนบทนี้มิมีคลาย
แต่เธอหายไปไหนในวันนี้ ?

สมุดจดบทกลอนสอนให้รู้
ว่าให้เราคงอยู่ ณ ที่นี่
ร่วมกันสร้าง.หวานรัก.จักทวี
สมกับที่ยามว่างเคียงข้างกัน

ยังจำอยู่ในใจได้หลายบท
แสนงามงด.แค่สบตา.เหมือนพาฝัน
.รักเพื่อเธอ.แห่งหัวใจในครานั้น
จะอยู่ในใจฉันทุกวันไป ฯลฯ



รการตติ

[กังวาน]

เขาคนนั้นฉันคนนี้ที่เธอฝัน
มิลืมวันเวลาพาหวั่นไหว
ยังตราตรึงซึ้งเธอเพ้อหมดใจ
จะหาใครแทนที่ไม่มีทาง

ด้วยภาระมากล้วนชวนฉันหาย
แต่มิวายมองดูอยู่ห่างห่าง
แอบอ่านกลอนอ่อนละมุนกรุ่นกลิ่นนาง
เธออยู่กลางหัวใจฉันใฝ่ปอง

มองท้องฟ้าดาราเดือนมิเลือนลับ
หัวใจนับวันอยู่เป็นคู่สอง
จะแต่งกลอนอ้อนคำย้ำทำนอง
เป็นคู่ครองเคียงข้างมิห่างเธอ

[สุนันยา]

ยังตรึงจิต คิดคำ ลำนำรัก
สร้อยสลัก ร้อยเรียง  เสียงอักษร
เชื่อมสายใย ใจสอง ครองสุนทร
เคียงบทกลอน กลกานท์ สานจากเรา

มิเคยลืม เลือนพี่ ที่รักยิ่ง
ถ้อยไพเราะ เสนาะพริ้ง อิงความเหงา
เงียบที่หาย กายที่ห่าง ร้างเหมือนเงา
เพราะว่างเปล่า เปรียบไร้ ในถ้อยคำ

มิรู้แต่ง แต้มอักษร กลอนใดเล่า
เปรียบเรื่องเก่า กาลใหม่ ใส่งามขำ
สลับที่ ที่สลับ จับร่ายนำ
เหมือนว่าซ้ำ ซากไป จึงไม่มา

แต่วันที่ ที่เห็น ที่เป็นอยู่
แวะเวียนดู ด้วยใจ ใครห่วงหา
จึงตรึงใจ ในฝัน สุนันยา
จนตรึงตรา ต้องต่อ เติมด้วยใจ


หทัยกาญจน์
๒๓ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

ช่างละมุน อุ่นคำ ลำนำถ้อย
เจ้าเนื้อกลอย งามนิจ พิสมัย
โอ้นวลเอย ฤดี พี่ห่วงใย
ซ่านซึ้งใน ดวงจิต เฝ้าคิดครวญ

ด้วยยังคง ตราตรึง รำพึงฝาก
แม้นยามจาก พรากไป ร่ำไห้หวน
หมั่นประครอง กรองกานท์ แสนรัญจวน
กลิ่นไออวล แห่งรัก ตระหนักจินต์

กลับมาเรียง เคียงคำ พร่ำอักษร
ร่ายลิลิต พิศกลอน วอนถวิล
รักษ์ภาษา ค่างาม นามกวิน
ร้อยรักริน ร่ายรส พจนา

โอ้..ดวงใจ เจ้าเอย ไม่เคยห่าง
ร่วมจัดวาง สร้างผล มนต์ภาษา
หวานเอยหวาน ลำนำ ที่พร่ำมา
อย่าร้างลา เอกลักษณ์ สลักกานท์...

“สุนันยา”

 

[สุนันยา]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

ในความคำนึง



บันทึกกานท์กลอนไว้ให้มิ่งมิตร
ลายลิขิตเปิดไขเข้าไปได้
บทกลอนหนึ่งหวานเกินชื่นทรวงใน
เปิดเข้าไปอ่านดูอยู่เป็นนิจ...

เขียนกวีเป็นกลอนอันอ่อนหวาน
บทร้อนกานท์เริงรื่นแสนชื่นจิต
.ยังตรึงใจ.เหมือนได้อยู่ใกล้ชิด
เพียงเพ่งพิศเหมือนประสบได้พบพักตร์

.ฝาก-มอบ-ปลอบ-ใจ.ในคราวนั้น
ดูเหมือนฝันฝากไว้ให้รู้จัก
.ได้แต่คอย.ตราตรึงลึกซึ้งนัก
.วอนลมบอกรัก.หวานล้ำคำบรรยาย

.สาส์นรักฝากเธอ.นี้มีสีสัน
เหมือนเคยฝันอย่างที่มีความหมาย
ชื่นชมกลอนบทนี้มิมีคลาย
แต่เธอหายไปไหนในวันนี้ ?

สมุดจดบทกลอนสอนให้รู้
ว่าให้เราคงอยู่ ณ ที่นี่
ร่วมกันสร้าง.หวานรัก.จักทวี
สมกับที่ยามว่างเคียงข้างกัน

ยังจำอยู่ในใจได้หลายบท
แสนงามงด.แค่สบตา.เหมือนพาฝัน
.รักเพื่อเธอ.แห่งหัวใจในครานั้น
จะอยู่ในใจฉันทุกวันไป ฯลฯ



รการตติ

 

…….ยังคงจำอยู่ในจินต์
ถ้อยถวิล รินรื่น ชื่นไฉน
ดั่งพิรุณพรมพร่าง ที่กลางใจ
หลั่งรดดวง หทัย ให้เบิกบาน

.......สาส์นรักเคยฝากถึง
คิดคะนึง ลำนำในคำขาน
ร่ายทำนอง ลีลา ภาษากานท์
ซาบซึ้งมาน หวานล้ำ เธอพร่ำมา

...... ฝาก มอบ ปลอบใจ กัน
คือสัมพันธ์ วันล่วง เฝ้าห่วงหา
เพราะรักล้น ท้นทรวง เป็นบ่วงพา
มั่นศรัทธา มิคลาย สลายเลือน

.......หวานรัก ประจักษ์ค่า
ปรารถนา แห่งใจ หาใดเหมือน
จึงส่งคำ ย้ำหยอก เพื่อบอกเตือน
เธออย่าเชือน อย่าแช ไม่แลมอง

.......ได้แต่คอย ทุกวันคืน
รอเธอยื่น คำรัก ฝากสนอง
ดั่งความฝัน ฟันฝ่า เพื่อมาครอง
คือทั้งสอง ดวงใจ ได้วางเรียง

........แค่สบตา พาหวั่นไหว
เฝ้าคิดถึง ห่วงใย แม้นไร้เสียง
พะวงว่า เธอมีใครไว้แนบเคียง
ฟังสำเนียง ของใจ อยากใกล้เธอ

........รักเพื่อเธอ เสมอมั่น
นิจนิรันดร์ ซื่อตรง คงเสนอ
มิใช่เพียง เพ้อพก อกละเมอ
มั่นเสมอ มิ่งมิตร ติดตรึงใจ...

“สุนันยา”

 

[สุนันยา]

เขาคนนั้นฉันคนนี้ที่เธอฝัน
มิลืมวันเวลาพาหวั่นไหว
ยังตราตรึงซึ้งเธอเพ้อหมดใจ
จะหาใครแทนที่ไม่มีทาง

ด้วยภาระมากล้วนชวนฉันหาย
แต่มิวายมองดูอยู่ห่างห่าง
แอบอ่านกลอนอ่อนละมุนกรุ่นกลิ่นนาง
เธออยู่กลางหัวใจฉันใฝ่ปอง

มองท้องฟ้าดาราเดือนมิเลือนลับ
หัวใจนับวันอยู่เป็นคู่สอง
จะแต่งกลอนอ้อนคำย้ำทำนอง
เป็นคู่ครองเคียงข้างมิห่างเธอ


karnkai

ชายคนนี้ มีแต่ให้ความหวัง
กลัวภินท์พัง ชั่งใจ มิให้เผลอ
กลัวคำฝากรักให้ หลงละเมอ
กลัวพอเจอ คนใหม่ เธอไม่แล

เคยบอกจะ กล่อมกลอน อ้อนอักษร
กลัวเป็นเพียง คำวอน อ้อนแยแส
กลัวไม่นาน กลับหน่าย คล้ายปรวนแปร
กลัวอ้างแต่ งานมาก  ต้องจากกัน

คงไม่มี รักจริง ที่ติงว่า
กลัวพูดมา เพียงอ้อน ให้นอนฝัน
กลัวเสียจริง แค่หยอก บอกผูกพัน
กลัวเพียงไม่ คงมั่น ดังสัญญา...

"สุนันยา"

[พ่อค้าพเนจร]

ยังจำได้ มีใครหนึ่ง ...........
เคยฝากถึง ซึ่งกานท์กลอน ฉะอ้อนหา
แต่บัดนี้ วลีหาย จากสายตา
ศิลป์ภาษา ลาไกล ไม่เห็นมี

ใครคนหนึ่ง คนนั้น ฉันสุดปลื้ม
ไม่เคยลืม น้ำคำ พร่ำสุขศรี
ด้วยอักษร ผ่านพจน์ บทกวี
ทุกวจี ประทับใจ ในจำนงค์

ร้อยลำนำ สัมผัส จัดชัดถ้อย
ผสานสร้อย สำนวน ชวนลุ่มหลง
หวานคลอเคล้า เย้ายวน ครวญพะวง
เคยส่งตรง มาถึง ยังซึ้งใจ

เป็นผลงาน ขานขับ ชื่นจับจิต
จึงผูกมิตร ไมตรี มิหวั่นไหว
ด้วยศรัทธา ภาษาศิลป์ จินต์วิไล
ชื่นชอบใน บทกลอน เหมือนซ่อนคม

หรือหน่ายแล้ว คำอ้อน กลอนคนเหงา
ระคนเคล้า โศกซับ กับขื่นขม
คงแอบชื่น ร้อยกานท์ หวานอารมณ์
ถ้อยระทม ตรมหมอง เขามองเมิน

หรือสิ้นแล้ว เยื่อใย ไม่โอบเอื้อ
มิหลงเหลือ ทรงจำ ยามขัดเขิน
ลำนำรัก ปักตรึง เคยซึ้งเพลิน
กลับห่างเหิน เดินจาก คิดพรากจร.....

“สุนันยา”

หวิวหวิ่วแว่ว แผ่วหวาน กานท์แก้วเสียง
สิสำเนียง เรียงร่ำ คำอักษร
เทพยดา แซ่ซ้อง ร้องส่งพร
เจ้างามงอน มีสุข ไร้ทุกข์พลัน
✿
กวัดแกว่งไกว ใส่กลอน ป้อนดอกสร้อย
หอมชะรอย รินร้อย มาลอยหลั่น
ระรื่นลิ่ว พลิ้วลม เหมือนชมจันทร์
สุขศรัณ คำหวาน หว่านละมุน
✿
โอ้แม่งาม ยามเย็น มิเห็นเจ้า
ถึงคืนค่ำ  ย่ำเช้า ไร้ไออุ่น
โปรดส่งคำ หนุนนำ ฉ่ำการุณ
คำสลัก รักคุณ  กรุ่นบ้านกลอน

✿ ◕ พ่อค้าพเนจร  ◕ ✿

[สุนันยา]

ช่างประดิษฐ์คิดถ้อยดุจร้อยรัก
สานสลัก ปักตรึง ซึ้งอักษร
ลำนำหวาน ขานจรด บทสุนทร
วจีกลอน วอนกานท์ ซ่านภิรมย์

ขอขอบคุณ โอบเอื้อ เจือไออุ่น
ที่การุญ หนุนนำ คำสุขสม
ดั่งน้ำทิพย์ จากสรวง ร่วงหว่านพรม
เหมือนสายลม โลมไล้ ให้ฉ่ำเย็น

ทุกสำนวน ชวนซึ้ง คะนึงหา
ช่วยนำพา ผ่านทาง อย่างยากเข็ญ
เช่นแขไข ลอยคว้าง กลางคืนเพ็ญ
ไม่ต้องเป็น จันทร์เจ้า คราวเมฆบัง....

“สุนันยา”