ไม่อยากพูด อยากจะลืม อืมครึมอก
เป็นเหมือนนก ไร้ปีกบิน หมดสิ้นหนอ
จึงต้องดื่ม ให้เมาปลิ้น กินลงคอ
แอลกอฮอล์ เจ้าเพื่อนยาก ลากทุกข์ไกล
ไม่ใช่คน ที่ขี้เหล้า โปรดเข้าใจ
แต่ไม่ไหว เพราะมันหนัก กระอักไข้
ลืมไม่ลง ปลงไม่ไหว ให้ทำไง
ลมหายใจ ขาดห้วงแล้ว เสียงแผ่วลง
เธอคนนั้น บอกว่ารัก กันหนักหนา
แต่กลับมา ตัดสัมพันธ์ ถีบฉันส่ง
ไปเจอคน ร่ำรวยกว่า ค่าลดลง
นวลอนงค์ เธอทิ้งขว้าง ด้วยหางตา
ฉันไม่รวย ไม่หล่อเหลา ดั่งเขาใช่
ทำอย่างไร ก็ไม่อาจ เทียบขาดหนา
เหมือนเป็นเวร หรือว่ากรรม เคยทำมา
ถ้อยวาจา สัญญามั่น กลับผันแปร
รักเธอมาก จึงยากตัด อัดแน่นอก
เหมือนโดนชก หน้าจนชา อุราแพ้
น้ำเงินหนัก จนยอดชู้ ไม่ดูแล
คนเคยแคร์ จำต้องเศร้า ความเหงาเยือน
ดื่มให้เมา เคล้าน้ำตา เจ้าข้าเอ๋ย
เจ็บจังเลย คล้ายคนบ้า เขาว่าเหมือน
ดื่มเหล้าไป ร้องไห้ยาว กับดาวเดือน
ที่เป็นเพื่อน ในค่ำคืน ขมขื่นใจ
