ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

กับคนอื่นเธอนี้ดีหนักหนา
จะพูดจาก็ถนอมอ้อมเอื้อนเอ่ย
แต่กับฉันคนใกล้เธอไม่เคย
เต็มที่เลยจริงจังไม่ฟังความ

กับคนอื่นเธอรู้ใจเขาไปหมด
ช่างจำจดสารพัดไม่ขัดห้าม
แต่กับฉันเธอตำหนิติประนาม
ดูหมิ่นหยามน้ำใจตลอดมา

เธอไม่เคยจะสนความหม่นเศร้า
หรือจะเข้าใจตามความหมายว่า
ความน้อยใจชอกช้ำซ้ำซากคา
เสียน้ำตาเท่าไหร่ไยไม่จำ

ก็ใครใช้ใจเอ๋ยไยลืมหลง
ยังเจาะจงคงมั่นทุกเช้าค่ำ
ความเจ็บปวดที่ใจก็ใครทำ
เราไปซ้ำยึดเก็บเจ็บไว้เอง

แล้วจะมาหน้าหมองนอนร้องไห้
สาแก่ใจหรือยังหรือยังเก่ง
พอหรือยังเจ็บซ้ำไม่ยำเกรง
ใจบวมเป่งปริแยกจวนแหลกแล้ว.

“Kanthita”

30 ก.ย.2553

[กุลมาตา(singlemom99)]

สาแก่ใจ..นึกว่าใช่  ใช่ล่ะหรือ
แท้เธอคือ  มารร้าย  ทำลายหญิง
แค่นางโลม  โลมไล้  ใจประวิง
มินานทิ้ง  มิจริงใจ  กับใครเลย

สาแก่ใจ..ไม่ใช่ฉัน  นั่นจริงไหม
ให้รู้ไว้  ชิงชัง  พรั่งพรูเผย
มิใช่รัก  เพียงตักใคร่  ใครเล่าเอย
กระชากใจ  ใคร่มาเย้ย   ใครเอยลวง

สาแก่ใจ..ใครหรือรอ  หลงต่ออีก
โดนทึ้งฉีก  มิใช่ฉัน  ใครนั้นหวง
ใครรอเธอ  เธอรอใคร  ใครถามทวง
หลอกกลอกร่วง  หวงหึงกัน  ใช่ฉันฤา

[ระนาดเอก]

กับคนอื่นเธอนี้ดีหนักหนา
จะพูดจาก็ถนอมอ้อมเอื้อนเอ่ย
แต่กับฉันคนใกล้เธอไม่เคย
เต็มที่เลยจริงจังไม่ฟังความ

กับคนอื่นเธอรู้ใจเขาไปหมด
ช่างจำจดสารพัดไม่ขัดห้าม
แต่กับฉันเธอตำหนิติประนาม
ดูหมิ่นหยามน้ำใจตลอดมา

เธอไม่เคยจะสนความหม่นเศร้า
หรือจะเข้าใจตามความหมายว่า
ความน้อยใจชอกช้ำซ้ำซากคา
เสียน้ำตาเท่าไหร่ใยไม่จำ

ก็ใครใช้ใจเอ๋ยใยลืมหลง
ยังเจาะจงคงมั่นทุกเช้าค่ำ
ความเจ็บปวดที่ใจก็ใครทำ
เราไปซ้ำยึดเก็บเจ็บไว้เอง

แล้วจะมาหน้าหมองนอนร้องไห้
สาแก่ใจหรือยังหรือยังเก่ง
พอหรือยังเจ็บซ้ำไม่ยำเกรง
ใจบวมเป่งปริแยกจวนแหลกแล้ว.

“Kanthita”

30 ก.ย.2553

๐ ความอารีที่เคยเผยทุกครั้ง
มือเคยรั้งรักเอยเคยหวานแหว๋ว
ก่อนมองกันพลันรู้แค่ดูแวว
ใจเหมือนแก้วคราวนั้นมันหายไป

๐ เธอพลิกบทกฎเกณฑ์เคยเด่นรัก
เริ่มประจักษ์ความจริงเธออิงไพร่
กลบความดีที่เคยเผยเยื่อใย
เมื่อร่างใครผ่านมาเข้าตาเธอ

๐ เพียงชั่วค่ำตำนานรักพานจบ
หลังสยบฉันคล้ายกลายเป็นเซ่อ
เจ็บรู้ไหมใจคนที่ปรนเปรอ
เมื่อต้องเจอหญิงร้ายร่ายมายา

๐ ยอมทนเจ็บรู้รสบทพิสูจน์
เราเคยพูดยืนยันกันต่อหน้า
แต่วันนี้คำตอบมอบตำตา
ฉันเห็นค่ารักจริงยิ่งกว่าเธอ..

ระนาดเอก

 

[บ้านริมโขง]

มีประโยชน์อันใดในคำนั้น
ผ่านคืนวันจ้องหน้าทำตาแป๋ว
ความสดใสไร้ค่าพาสิ้นแวว
รักเหมือนแก้วที่แตกในใจเรารู้

เมื่อเศร้าหมองครองรักมาหักล้าง
ความจืดจางวางทับรับอดสู
ร่างตะกายหมายเร้นเฟ้นเอ็นดู
น้ำตาพรู ผู้ใยดี ไม่มีใคร

สาแก่ตนคนหมองต้องลาจาก
รับของฝากจากแผลสุดแก้ไหว
ได้แผลเป็นเห็นชัดยากปัดไป
ปวดหัวใจจากผลที่ตนทำ

พอหรือยัง..เคยถามเมื่อยามเศร้า
อยากรักเขาต่อไปให้ถลำ
หรืออยากมีรักใหม่ไว้ปลอบคำ
หรืออยากจำคำปวดร้าวคราวระทม

ขอปล่อยให้กรรมเก่าเจ้านำสู่
ฟ้ารับรู้คนกระหน่ำทำให้ขม
หากกรรมดีมีรักใหม่ได้เชยชม
วอนให้พรหม ผสมรัก..ให้สักครา

[ไพร พนาวัลย์]

สาแก่ใจใครหนอทำท้อแท้
เฝ้าชะแง้แลหาพาใจเก้อ
หลงรักเขาข้างเดียวเปลี่ยวละเมอ
จึงพร่ำเพ้อเผลอใจให้ตรอมตรม

ดั่งรอขึ้นรถเมล์ที่เต็มแล้ว
มันจึงแคล้วคลาดกันรักพลันล่ม
อย่าน้อยใจไปเลยเคยชื่นชม
อย่าปรารมภ์บุญมียังไม่มา

รออีกหน่อยไม่สายจงคลายโศก
ดั่งรอโชคสองชั้นนั่นแหละหนา
รถติดแอร์ว่างแล้วนะแก้วตา
เชิญขึ้นไปอย่างสง่าน่าภูมิใจ

ดั่งชีวิตคนเราเฝ้าครุ่นคิด
พรหมลิขิตขีดเส้นย่อมเป็นได้
แม้นบุพเพสันนิวาสมิคลาดไกล
คงจะได้ชื่นชมสมฤดี

ดั่งหลงเดินทางลงเขาวงกต
ทางเคี้ยวคดลดหลั่นปั่นวิถี
ทนอีกหน่อยค่อยสว่างทางชีวี
เพราะคนดีมีธรรมน้อมนำทาง

สาแก่ใจใครหนอจงต่อสู้
ให้รับรู้ใจตนคนเคียงข้าง
คงไม่เข้าใจกันหมั่นปล่อยวาง
จงก้าวย่างอย่างผู้รู้เท่าทัน

 

“ปรางค์  สามยอด”