ความเหงาเข้าครอบคลุม ความเงียบสุ่มจนเบื่อหน่าย
เเม้นมีญาติมากมาย เเต่เงียบงันช่างปวดใจ
ตื่นตั้งเเต่เช้าตรู่ หันหน้าดูหน้าต่างไป
รถยนต์วิ่งขวักไขว่ ไฉนไร้ญาติเรา
ตกเที่ยงมาเเดดเเรง ลุมเปร่งเเสงเข้าเเผดเผ่า
ร้อนกายพอทำเนา ร้อนใจเล่าขอเเรงใจ
ล่วงมาอัสดง ก็ยังคงเซงร่ำไป
ยิ่งดึกยิ่งไรไฟ ข่มตานอนทอดอาลัย
(พระอภัย)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
