ห้อง..ว่างเปล่า
บรรยากาศ เหงา ร้าว วังเวง
ถอดเสื้อคลุม..ตัวเก่ง
มองตัวเอง.หน้ากระจกเงา
ใบหน้า.หมองหม่น
ผิดกับอีกคน.เมื่อตอนเช้า
เมื่อชีวิตต้องกลับมาจุดเดิม..ไร้คำว่าเรา
ช่วงเวลาเศร้าเศร้า..ก็กลับมา
เตียง..แสนกว้าง
ผ้าห่มผืนหนา.ห่มแล้วรู้สึกบาง..ยิ่งกว่า
หมอนชื้นชื้น.ราวกับถูกใคร.สาดน้ำตา
ไม่รู้เลย ไม่รู้จริง ๆ ว่า..คราบความเสียใจนี้..ของใคร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
