ธรรมชาติกับมนุษย์ ณ ปัจจุบัน
๐๐..มวลเมฆบาง...ลอยล่อง..บนขอบฟ้า
ลมพัดพา...ใบไม้โบก..พลิ้วไหว
เสียงนกน้อย...แว่ววน..เวียนไป
สัตว์น้อยใหญ่...ในป่าดง...คงสมบูรณ์
๐๐..ปัจจุบัน...มนุษย์ไซร้...เริ่มไร้ค่า
มักแสวงหา...ล่าสัตว์...จวนขาดสูญ
ทั้งตัดไม้...ทำลายป่า...มาเป็นมูล
ทวีคูณ...สร้างปัญหา...พาวอดวาย
๐๐..ริแรกทำ...มิสำนึก..ระลึกรู้
พออยู่ๆ...ผลกระทบ..เริ่มแพร่หลาย
ทั้งอุทก..อัคคี..มีมากมาย
วาระสุดท้าย..หนีไม่พ้น..คนตีกัน
๐๐..แทนที่จะช่วย...ผูกมิตร..ปกป้อง
ร่วมปรองดอง...ไมตรี...สมานฉัน
กลับใช้เวลา..ที่เหลือ...ทะเลาะกัน
คนเชียก็มัน...ในสภา...ท้าประลอง
.........................เศษเหล็ก.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
