[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

ทุกวันนี้ผมยังนึกหน้าครูเมื่อตอนเรียนชั้นประถมได้หลายท่าน แต่ลืมชื่อไปเกือบหมดแล้วครับ
 ครูเมื่อชั้นมัธยมก็จำได้ทั้งหน้าตาชื่อสกุลได้หลายท่าน ลืมไปก็มาก แต่ครั้งหนึ่งมีโอกาสกลับ
ไปที่โรงเรียนเดิม รู้สึกตกใจมากครับ เพราะรู้สึกว่าโรงเรียนเล็กลงไปมาก  นั่นเป็นเพราะว่าผม
โตเป็นผู้ใหญ่นั่นเอง และยิ่งทำให้ผมเคารพครูอาจารย์ขึ้นอีกเมื่อรับรู้ว่าฐานะของแต่ละท่านแทบไม่มี
อะไรเปลี่ยนแปลงไปจากอดีตเลยครับ นอกจากเงินเดือนที่ขึ้นไม่ทันค่าครองชีพ  ขณะที่ลูกศิษย์
จำนวนไม่น้อยก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว  ผมเป็นนักเรียนที่เรียนไม่เก่ง ครูสอนให้เขียนกลอนตั้งแต่
อยู่ป.6 ตอนนั้นอายุ14 ถึงตอนนี้ก็ยังเขียนไม่ได้เรื่อง ฐานะก็ไม่ร่ำรวยเหมือนเพื่อนๆ แต่รายได้
ก็ดีกว่าการเป็นครู ผมจึงเห็นใจอาชีพครูเป็นอย่างมาก  ยกเว้นครูที่ไม่ดีนะครับ
ผมขอถือโอกาสนี้ลงกลอนเกี่ยวกับครูสักสำนวนหนึ่งครับ

อาชีพครู  ซึ่งฉัน  เฝ้าฝันใฝ่
                 เชื่อยิ่งใหญ่  พร้อมพรัก  เกียรติศักดิ์ศรี
             คนนับหน้า  ถือตา  บารมี
         ปูชนี-ยบุคคล  สร้างผลงาน

                     ฉันก้าวถึง  จุดหมาย  ดั่งใจหวัง
                          ด้วยพลัง  มุ่งมั่น  อันอาจหาญ
                      ได้ชื่นชม  สมญา  ครูอาจารย์
                  ปณิธาน  อุตสาหะ  สละตน

            ยี่สิบปี  ล่วงไป  นึกใจหาย
                 เป้าขวนขวาย  แท้เพียงครู  ผู้ขัดสน
             ประศาสน์ศิษย์  ก้าวหน้า  มาหลายคน
         ครูกลับจน   ซ้ำซาก  มากกว่าเดิม

                     แต่สำนึก  หน้าที่  ไม่มีเปลี่ยน
                          คงหมั่นเพียร  สอนสั่ง  ทั้งส่งเสริม
                      เคี่ยวเข็ญแก้  เด็กเก- เรทุกเทอม
                  หนี้ก็เพิ่ม  ลุกลาม  ตามทวี

            คำเปรียบครู  ว่าเรือจ้าง  ช่างเหมาะสม
                 ฝ่าคลื่นลม  พายุ  ยากสุขี
             รับลูกศิษย์  โดยสาร  ผ่านนที
         ปีแล้วปี  ทรหด  อดทนไป

                     เห็นศิษย์เก่า  หวนเยี่ยมกราบ  แสนปลาบปลื้ม
                          เหน็ดเหนื่อยลืม  สิ้นหมด  พลันสดใส
                      ศิษย์รู้รัก  กตัญญู  ครูชื่นใจ
                  สิ่งที่ได้  มีเท่านี้  ชีวิตครู
              
สุนทรวิทย์