Re: รำลึก...บทที่หนึ่ง "มา นี มี ตา"
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
14 มิถุนายน 2024, 05:17:AM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
ผู้เขียน หัวข้อ: รำลึก...บทที่หนึ่ง "มา นี มี ตา"  (อ่าน 3869 ครั้ง)
อริญชย์
Special Class LV6
นักกลอนเอกแห่งวังหลวง

******

คะแนนกลอนของผู้นี้ 1154
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 1,568


ให้สุขแก่ท่าน สุขนั้นถึงตัว


« เมื่อ: 18 ธันวาคม 2011, 11:10:AM »

วันหนึ่ง ม้าแก่ นอนแผ่ ชูคอ
เด็กสี่ คนรอ ขอขี่ ทุกวัน
บ้างว่า แก่ไป จะไม่ ขี่มัน
เก้าคนพากัน กลับบ้าน พอใจ
มีเด็ก หนึ่งคน ซนจะ ขี่ม้า
เอาไม้ ตีขา ให้พา วิ่งไป
ม้าล้ม เด็กแย่ ล้มแผ่ ลงไป
ม้าวิ่ง ไม่ได้ ล้มทับ เด็กซน



บทนี้อยู่ท้าย ๆ เล่ม

ตอนเด็ก ๆ อ่านบทนี้ อ่านได้ แต่ยังไม่เข้าใจความหมาย  วันนี้ย้อนกลับมาอ่านดูอีกครั้ง  (เป็นอย่างนี้นี่เอง )
[/size]
 เธอนั่นแหละจ้ะ อายจัง เธอนั่นแหละจ้ะ

ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :

panthong.kh, สุนันยา, บูรพาท่าพระจันทร์, พี.พูนสุข, Prapacarn ❀, รพีกาญจน์, sunthornvit, ...สียะตรา.., ภู กวินท์, O2Plus ชายแห่งสายลม, Thammada, คนกันเอง..

ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า

เกื้อกูลต่อมวลมิตร ลิขิตเพื่อสังคม
เพาะบ่มเพื่อพงไพร ก้าวไปเคียงผองชน

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s