วันหนึ่ง ม้าแก่ นอนแผ่ ชูคอ
เด็กสี่ คนรอ ขอขี่ ทุกวัน
บ้างว่า แก่ไป จะไม่ ขี่มัน
เก้าคนพากัน กลับบ้าน พอใจ
มีเด็ก หนึ่งคน ซนจะ ขี่ม้า
เอาไม้ ตีขา ให้พา วิ่งไป
ม้าล้ม เด็กแย่ ล้มแผ่ ลงไป
ม้าวิ่ง ไม่ได้ ล้มทับ เด็กซน
บทนี้อยู่ท้าย ๆ เล่ม
ตอนเด็ก ๆ อ่านบทนี้ อ่านได้ แต่ยังไม่เข้าใจความหมาย วันนี้ย้อนกลับมาอ่านดูอีกครั้ง (เป็นอย่างนี้นี่เอง )[/size]
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
14 มิถุนายน 2024, 05:17:AM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: รำลึก...บทที่หนึ่ง "มา นี มี ตา" (อ่าน 3869 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: