ในดีมีร้ายในร้ายมีดี
คนดีหรือคนเลวก็เป็นครูเราได้
ตัวเราเองก็เป็นครูตัวเราเองได้เช่นกัน
เราทุกคนล้วนเคยทำผิด
แต่ผิดที่ว่าใครนั้นนิยาม
สิ่งที่เราแบก สิ่งที่เรายึดถือ
ก็เป็นเราไม่ใช่หรือ ที่ให้คุณค่าสิ่งนั้นนั้น
ชีวิตคือวัฏฏะแห่งสุขและทุกข์ที่ไม่หยุดนิ่ง
สุขและทุกข์คือกระแสความคิดที่เปลี่ยนแปลง
ชีวิตเราคือการดิ้นรนหาความสุข
และความพยายามที่จะไม่เป็นทุกข์
แล้วตัวเราเองอีกที่เป็นคนนิยาม สุข-ทุกข์
แล้วตัวเราเองที่ใช้การคิดซ้อนเพื่อให้มันยุ่งยาก
ยากเพื่อจะให้เรารู้สึกเก่ง รู้สึกว่าเรานั้นดี
ยากเพื่อที่จะปฏิเสธความจริง
ชีวิตมีทั้งด้านที่ดีและน่ารังเกียจ
แต่เราเองอีกที่เป็นคนตีค่า
กฎเกณฑ์นั้นมี ยอมรับ เข้าใจ ยิ้มหัวและวางเฉย
ไม่ใช่ปฏิเสธ หรือวิ่งหนีกฎเกณฑ์
อิสระภาพที่แท้ คือการมีความสุข ความเข้าใจ
ในทุกข์ขณะที่เป็นอยู่

ฉันเองไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนเลว
เป็นเพียงคนธรรมดา ที่พยายามมีความสุข
และเรียนรู้สุข ทุกข์ ให้มากที่สุด
เพื่อจะเล่าขานถึงชีวิต
เพื่อช่วยให้เราทุกคนได้ก้าวพ้นความเจ็บปวด
ฉันเป็นคนธรรมดา ที่คาดหวังที่จะเห็นสันติ
ฉันรักในอัตตาและความเป็นธรรมดานี่ไม่น้อย
ฉันคือคนที่เจ็บปวดกับโลกใบนี้เช่นทุกคน
ฉันรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวด จึงรู้ซึ้งถึงความรัก
ฉันจึงเล่า สิ่งที่รู้ และสิ่งที่ใช้บรรเทาความเจ็บปวด
และหลายครั้งก็เล่า เพื่อเตือนใจตัวเอง

ไม่มีเส้นแบ่งระหว่างฉันและเธอ
ฉันเป็นคนโง่
ที่หลงใหลในความว่างเปล่าอันเคว้งคว้าง

แด่การเปลี่ยนแปลงเล็กเล็กของจักรวาร
ที่เรายึดถือ และเรียกมันว่า "ชีวิต"

'ทุกวันเป็นวันดี'

ป.ล. ฉันก็เขียนไปเรื่อย ไม่ได้ตั้งใจจัดวางโครงเรื่อง
ย่อหน้า หรือตั้งแบบแผนใดใดขึ้นมาจริงจัง
เขียนสะเปะสะปะไปอย่างนั้น แต่ชีวิตก็เป็นเช่นนี้
มิใช่หรือ ?