ต่อจากตอนที่แล้ว...หายไปสองวัน..มาอ่านต่อกลอนแบบแลนลี่

พออาทิตย์อ่อนลดรัศมี
เรียงวจีถ้อยรักดั่งฝากหวัง
ก่อนอำลาป่าไม้ใบบัง
มาเพียงลำพัง..ผ่านท้องทุ่งนา

มองทุ่งถิ่นกว้างร้างคนสิ้น
ไกลสุดแผ่นดินจรดฟ้า
ในความวังเวงเพลงนกกา
ยังขับกล่อมไพรพนา..แกมกลิ่น..ดินดง

เถียงนาน้อยปล่อยว่างเคยพรางฝน
ตั้งโดดเดี่ยวทานทนอยู่กลางท่ง
ผ่านลมผ่านฝนจนเอียงทรง
เซซังแทบพังลง..เพียงแผ่นดิน

ฟูกนอนหมอนเก่าเดียรดาษ
ทั้งเสื่อสาดหนูกัดขาดวิ่น
ครกหม้อถ้วยชามเครื่องทำกิน
บุบแตกบิ่นเพราะพวกมือบอน

ใต้ร่มใบบังหลังคาหญ้า
นึกหวาดผวาหาสิ่งหลอกหลอน
มองกวาดสายตารอบนาดอน
ไร้คนสัญจร..รุกเข้าย่ำกราย

ความเงียบคือมิตรอันสนิท
ธรรมชาติคือเพื่อนคิดคู่สหาย
ปลอบขวัญวิญญาญ์คราเดียวดาย
ลมผ่อนพัดร้อนคลาย..แทนความผูกพัน

      ถ้าใครเคยอยู่บ้านนอกแถวภาคอิสานลองจินตนาการดูอีกที..บางทีที่ผมเขียนอาจเหมือนที่คุณคิด