แม้ดอกไม้ ริมรั้ว บานทั่วถิ่น
ภุมริน หมายปอง จ้องเกสร
หวังเคลียเคล้า ดื่มความหวาน แล้วพานจร
ปู่เคยสอน ให้จำ คำโบราณ
ดอกไม้ที่ บ้านแซม แจ่มจรัส
ยามลมพัด รวยริน กลิ่นหอมหวาน
กุหลาบงาม กลีบคลี่ มาลีบาน
หวานแสนหวาน แต่หนามคม สุดข่มใจ
เอื้อมจะเด็ด มาเชย เคยรู้อยู่
ดอกเคียงคู่ แรกแย้ม ดั่งแก้มใส
แม้ผลีผลาม หนามหัก ปักฤทัย
คำเตือนไว้ หมู่ภมร ก่อนเด็ดดม...
แซมค่ะ
โอ้กุหลาบ หนามคม ใครดมเจ้า
คงต้องเศร้า เจ็บจับ กลับขื่นขม
ด้วยรอยหนาม ทิ้มแทง ที่แฝงคม
ขาดคนชม โฉมตรู คงอยู่เดียว
แหมดอกสวย กลิ่นหอม พะยอมเจ้า
ขาดผู้เคล้า คล้องขวัญ สัมพันธ์เกี่ยว
สีกุหลาบ จะหมองมองซีดเซียว
ลดหนามเหนียว แหลมคม สมค่าเชย
ดั่งพญา ราชนี มาลีเจ้า
ภมรเคล้า หลงมนตร์ มิยลเฉย
ยังคงเวียน ดอมอยู่ เป็นคู่เคย
กุหลาบเอย งามนัก แทนรักจริง...
"สุนันยา"
คงต้องเศร้า เจ็บจับ กลับขื่นขม
ด้วยรอยหนาม ทิ้มแทง ที่แฝงคม
ขาดคนชม โฉมตรู คงอยู่เดียว
แหมดอกสวย กลิ่นหอม พะยอมเจ้า
ขาดผู้เคล้า คล้องขวัญ สัมพันธ์เกี่ยว
สีกุหลาบ จะหมองมองซีดเซียว
ลดหนามเหนียว แหลมคม สมค่าเชย
ดั่งพญา ราชนี มาลีเจ้า
ภมรเคล้า หลงมนตร์ มิยลเฉย
ยังคงเวียน ดอมอยู่ เป็นคู่เคย
กุหลาบเอย งามนัก แทนรักจริง...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
