ให้ประหลาดประหลกคำผกผัน
พูดประชดประชันคำผิวเผิน
ผิดมนุษย์มนาก็ว่าเกิน
เพียงระหกระเหินแค่คนบนกลอนกานท์

นี่อิหลักอิเหลื่อเหลือจะทานทัด
บรรจงจัดบรรทัดอักษรประสาน
จะบรรเลงกวีพินิจพิศดาร
เพื่อว่าความว่าการให้เข้าใจ

เขาว่าว่าพูดดีเป็นศรีศักดิ์
เราประจักษ์บทสอนนี้เป็นไฉน
ดูเอาเถิดทุกคนบนโลกใหญ่
ล้วนเข้าใจเข้าถึงพึงพูดดี

แต่มันเหมือนตั้งอยู่บนความแปรผัน
ที่เปลี่ยนแปลงงงงันวาทวิถี
ถึงรังเกียจเกลียดกลัวในตัวมี
ปรารถนาแสนดีก็พูดไป

พึงพร่ำบอกร้อยคำหวานให้แสนหวาน?
แล้วบอกขานคำจริงใจแสนง่ายไหม?
ดูเอาเถิดกี่สิบคนยังแสนไกล
แสนยากเย็นคือจริงใจเหมือนไม่มี

ฤาเธอล้วนยินดียินฟังสดับ
อักษรประปรับระดับภาษาสิริศรี
มันคมคายลื่นหูแลดูดี
แต่บดบังสิ่งพึงมีคือ"ข้างใน"

คล้ายงานศิลป์ถูกสรรโดยเด็กน้อย
ร้อยทั้งร้อยดูอมยิ้มแต่มิพิศมัย
มันขาดการตบแต่งจนพอใจ
"ความงามใคร"บัญญัติกติกา?

เราคือเราคือเราคือเรา
ไม่มีเค้าใครเคล้าคละให้เสื่อมค่า
ที่ประพฤติไม่รู้ประสีประสา
ก็นานาจิตตัง พึงเข้าที