สายน้ำระรินไป       ชลไหล บ หยุดริน
ในสายกระแสสินธุ์      ดุจซ่อนกิระความ
รักเอื่อยระเรื่อยไหล    จรไกลมิอาจตาม
คิดถึงคะนึงนาม        ฤจะถามก็พรั่นใจ
ยามพิศนทีนั้น         จิตพลันนิราศไป
น้ำพัดละล่องไกล     สิจะพามนัสหาย
คิดถึงมธุรส            ก็สลดระทดกาย
พร่ำพ้อ บ สมหมาย  สินะเจ้าเขย่าแด
   น้ำใจสิเอนเอียง   ผิจะเที่ยงก็ยากแท้
ต่างมักสิผันแปร      ชลแม่ชะเคยเชี่ยว
ตั้งแต่จะไหลแรง     กวะแล้งสิแห้งเหี่ยว
ไหลผ่าน ฤ ลดเลี้ยว อนุสรณ์ก็โศกา
ลำธารชะไหลเอื่อย  ชลเฉื่อยสิไหลช้า
ชื่นเย็นนะธารา        ดุจพาฤทัยลอย
ลืมแล้ว ฤ ใจเจ้า      มนเศร้าสิโศกสร้อย
วาทีวจีร้อย             ผิว่าเอื้อนบ่ฟังเรา
กระแสสิไหลแรง     ดุจแสร้งสิลวงเศร้า
ซัดสาดมโนเรา       สินะท่านฤดีชา
ไหลเชี่ยวก็ชื่นจิต    บ่มิคิดจะเหว่ว้า
พอแล้งสิอ่อนล้า     บ่มิกล้าประวาที
ก่อนกาลฤทัยแห้ง   ดุจแล้งนะใจนี้
หนึ่งน้ำประพรมที่   ฤดิให้ฤทัยเย็น
สุดท้าย ฤ หายหมด  มละลดสิได้เข็ญ
เคยซัดกระสาดเซ็น  ก็ประจักษ์นะดวงแด
ว่าเสียง ฤ คำหวาน   วจีท่านก็พ่ายแพ้
อ่อนไหว ฤ อ่อนแอ  ก็มิทราบมิรู้ตัว
ว่าน้ำ ฤ ชุ่มเย็น        กระแซะเซ็นบ่ใช่ชั่ว
เหือดแห้งมิรู้ตัว       ระริรินอดีตเอย