ในเวลาที่ของทุกอย่างมีชีวิต
หัวใจล่องลอยอยู่นอกร่างกาย
วันหนึ่งหัวใจก็ลอยไปถูกใบมีดกรีดเข้า
หัวใจเจ็บมากและบาดแผลก็ช่างลึกและน่ากลัวเหลือเกิน
หัวใจลอยไปหมู่บ้านยา
หวังเพียงให้เหล่ายาช่วยรักษา
ยากลับว่าแผลนั้นลึกเกินไปที่ยาจะสมานได้
หัวใจจึงบินไปหาพลาสเตอร์
พลาสเตอร์ก็บอกว่าแผลของเธอใหญ่เกินไปที่พลาสเตอร์จะปิดได้
หัวใจจึงลอยกลับไปหาใบมีด
ใบมีดจึงถามว่ามาให้ใบมีดกรีดแผลให้ลึกขึ้นหรืออย่างไร
หัวใจคิดว่าตนของตงสลายไปแน่แล้วจึงขอให้ใบมีดกรีดตนเอง
หัวใจลอยไปในสภาพไกล้แหลกสลายเต็มที
แผลทั้งแหวะหวะทั้งลึกและฉีกขาดเลือดไหลไม่ยอมหยุด
จนมีเสียงหนึ่งทักขึ้น
เราจะรักษาแผลให้เธอเองแต่เธอคงต้องอยู่ที่นี่สักพัก
ด้วยความหวังเพียงน้อยนิดหัวใจจึงพักอยู่ที่นั่น
นานเท่าไรไม่รู้
วันหนึ่งหัวใจตื่นขึ้นมาพบว่าแผลได้หายไปแล้ว
หัวใจร้องเรียกหาว่าใครที่รักษาแผลของหัวใจ
หัวใจลอยออกไปข้างนอกจนพบกับปัญญา
จึงถามปัญญาว่าใครที่เป็นผู้รักษาแผลให้หัวใจ
ปัญญาจึงตอบว่า"เวลา"เป็นผู้รักษาแผลของหัวใจ...