วาดลีลาด้วยถ้อยคำ

หมอกเช้าลอยเอื่อยเกียจคร้าน

แสงแดดเผยร่างเมื่อยามเช้าตรู่

สายลมจากทิศบูรพาไม่หวนกลับ

ทะเลหมอกบนยอดเขา

ความเหน็บหนาวจากแผ่นดินใหญ่แผ่คลุม

ผู้คนหวั่นไหวไร้โอบกอดแอบกระซิบ

ติดปีกหนีอาญาแผ่นดินบนถิ่นเกิด

หลบเลียแผลกายบนดินแดนไร้สรรพนามเมื่อทุกคนเอ่ยถาม

ทิ้งรอยร้าวกลิ่นไหม้แม้นอยู่ในที่ห่างไกลยังแลเห็น

เหนื่อยล้าสักเพียงใดหาได้หยุดหย่อนครุ่นคิด

อาฆาตเคียดแค้นแม้นตัวตายสรรพสิ่งคือความย่อยยับ

จ้องมองเผาทำลายบ้านเมืองศรัทธาท่ามกลางฝูงชน

ในขณะนักปกครองที่ทดลองเถลิงอำนาจ

กลับฉีกขาดมิตรภาพกัดกินทุกอย่างที่ประชาชนทำหล่น

ด้วยคมวาจาประดุจอาวุธประทุษร้ายเข่นฆ่า

มิเคยเหลียวหลังแหงนมองท้องฟ้าที่อยู่เบื้องบน

ในยามหลังคาซุกร่างช่องทะลุผุพังเรือนชานแดดเลีย

หวั่นเพียงบัลลังก์สั่นสะท้านโยกคลอนไหวเอน

เอาแต่เพ่งมองห่วงใยที่ปลายเท้าด้วยเหม็นคาวกลิ่นโชย

ท้องนารวงข้าวแล้งน้ำขาดฝน

ทิวหญ้าไร้พู่กันแต่งแต้มหลากสี

ท้องฟ้าแห้งขอดหยดน้ำค้างในยามราตรี

ท้องทะเลสีครามฉาบใสกลับขุ่น

ใบหน้าผู้คนหมองคล้ำพลบค่ำย่ำอรุณ

ความรักคือถ้อยคำแห่งความว่างเปล่า

ความโศกเศร้าชันเข่าร่ำไห้บนซากศพเกลื่อนตายกองพะเนิน...

สกินเฮด
20/11/52