สายน้ำกาลเวลา

สายลมโอบกอดเนื้อกายหนาวสั่น
ริมถนนกลางเมืองโบราณซอกเหลือบตึกโทรม
กับร้านหนังสือคร่ำครึขึ้นป้ายหยากไย่เกาะกุม
เปิดประตูสู่อาณาจักรอันเวิ้งว้างลอยล่อง
โต๊ะเก้าอี้ค้อมคำนับเป็นการต้อนรับแขกผู้มาเยือน
เสียงคั่วกาแฟเมล็ดพันธุ์คัดสรรชั้นยอด
กลิ่นหอมรำพันฟุ้งกระจายสัมผัสด้วยใจอันอบอุ่น
หนังสือเบียดเสียดกองพะเนิน
กับรอยยิ้มฉาบแววสดใสประหนึ่งประกายเชื้อเชิญ
ท่านพุทธทาสนิ่งสงบสยบสายน้ำกาลเวลา
ท่านติช นัท ฮันห์ กระท่อมกลางป่า ณ หุบเขาหมู่บ้านพลัม
กวีหลี่ไป๋บนหอกระเรียนเหลืองเหลือเพียงแม่น้ำแยงซีไหลรี
เฮอร์มานน์ เฮสเส ผู้ป้ายพู่กันเรื่องราว ฮั่น ฟุก ปรารถนาคือกวีที่แท้จริง
เหมา เจ๋อ ตุง ลุงโฮ คือศรัทธาแห่งลุ่มน้ำตะวันออก
ประชาธิปไตยบนความเดียวดายในท้องทุ่ง
ไอสไตน์คิดคำนวณจักรวาลเกิดดับ
เศษฝุ่นดาวหางร่วงหล่นเป็นฝนดาวตกร่วมทางสวรรค์
จิตรภูมิศักดิ์คือตำนานกล่าวขาน
ถวัลย์ดัชนี
สุนารีราชสีมา
คมกระสุนปลิดชีพ Smells Like Teen Spirit แห่งเนอร์วานา
กรีดแขนร่ายบทกวี The Manic Street Preachers
Marilyn Manson กับความอัปลักษณ์เรือนร่างในสายตา
ฟักทองแตกกระจายในบทเพลงDisarm
Pearl Jam ร้อยเรียงเนื้อร้องแหบพร่าสุมเผา
เหล่าปีศาจขานรับSepultura
สาธารณรัฐกวีนิพนธ์ซะการีย์ยา อมตยา
ฝนเดือนลีลาหยดน้ำค้างกลางกลีบบุปผา
ถ้อยคำโหยหวนกรีดร้องด้วยบทกวีปิ่นณรี_ รำพัน
นายตาพรานบุญบนวิถีแห่งทิศบูรพา
หลงทางในท้องปลาวาฬจากปากคำของท่านกวีฮาริส
แก้วตาธัมอินอย่างที่ท่านเกียทซ์เกริ่นกล่าว
วาดวลีวาดชีวิตที่งดงามท่ามเพลิงพลังแห่งความรัก
ถ้วยกาแฟเปรอะคราบสีดำแห้งสนิท
พลิกอ่านจรดบรรทัดสุดท้ายวาบไหวด้วยลมหายใจเบาแผ่ว
หากก้าวย่างไปบนหนทางยังคงลัดเลาะตามขอบแห่งความจริง...

สกินเฮด
19/11/52