หุบเหวนิรันดร์


ฉันโอบกอดตัวตนคละความมัวหม่นอ่อนแอ
ลัดเลาะทิวป่าเนินเขามุ่งสู่ยอดสูงเทียบทางสวรรค์
ปลายเท้าจรดปริ่มขอบแห่งยอดเขา
สายลมโหมกระหน่ำซัดร่างของฉันเริ่มสั่นเทาแม้นยืนนิ่ง
เบื้องล่างเมื่อฉันมองลงไปมันคือหุบเหวอันไร้เสียงก้องกังวานกลับสะท้อน
ท้องฟ้า ณ ชั่วยามแสดเทาเศร้าโศกก้อนเมฆระทม
นกสวรรค์เป็นเพียงภาพในความฝันหาได้ปรากฏร่างอวดโฉมให้ชื่นชม
ชีวิตที่ผ่านมามันแสนทรมานความสมหวังถอยห่างความอ้างว้างกลับอยู่คู่ตลอดกาลเคียงกาย
ปี่พาทย์มโหรีวงใหญ่ผสานเสียงสวดบทบาลีของนักบวชชราเพรียกหา...
ฉันจะปลดปล่อยตัวตนลงสู่พื้นเบื้องล่างมืดมิดอันเป็นที่สิ่งสถิตจนชั่วนิจนิรันดร์...

สกินเฮด
21/10/52