ท่ามกลางสายฝนหยดสุดท้ายปลายเดือนกันยา

ท่ามกลางสายฝนหยดสุดท้ายปลายเดือนกันยา
บทกวีของฉันหล่นหาย
ความชุ่มแฉะชะล้างจนไร้ร่องรอย
จวบจนกระทั่งท้องฟ้าแดงเรื่อ
สายรุ้งปรากฏกาย
สายลมพัดพราย
หมู่นกเร่งร้อง
บทกวีของฉันหล่นหายอยู่แห่งหนใด
อยู่บนต้นไม้บนรังคอน
หลบซ่อนภายในหุบเขา
หลบมุมพูดคุยอยู่กับหมู่ดาว
ปลอบประโลมแด่ผืนป่า
โอบกอดท้องฟ้า
ริมขอบฝั่งฝัน
อยู่บนดวงจันทร์
หาดทรายท้องทะเลเรือเห่
หรือบทกวีที่ตกหล่นของฉัน
คือจิตวิญญาณอันเคว้งคว้าง
หากร่อนเร่พเนจรไปจนทั่วพื้นพสุธา
และจักรวาล...

สกินเฮด
23/09/52