~"ตบ?"~

~"ตบ?"~

๐

๐ ยื่นหน้าให้เธอตบครบสิบหน
ยังอาจทนยิ้มได้ให้เธอหยัน
ไม่เอ่ยพ้อทรามวัยให้โกรธกัน
ถึงหน้าสั่นใจชาฝืนหน้าทน

๐ คนชีวิตผิดหวังพลาดพลั้งรัก
เหมือนจมปลักหมองไหม้ใจสับสน
หากแผลใจเห็นง่ายใครได้ยล
กายคงล้นบาดแผลแลทั้งตัว

๐ ทั้งริ้วริ้วเนื้อเต้นเซ่นบาดแผล
ที่ถูกแส้รักไว้ฝังในหัว
เนื้อระริกไหวไหวใจระรัว
ที่เกลือกกลั้วรอยช้ำร่ำน้ำตา

๐ หากรองเก็บน้ำตาทุกคราร่วง
มาตักตวงดื่มกินถวิลหา
ร่างคงจมดิ่งสายนัยนา
ปิดฉากล้าอ่อนไหวที่ใจวน

๐ แต่ความจริงนิ่งเผชิญเกินใจรับ
เหมือนถูกจับใจขังนั่งฟังผล
ศาลพิพากสั่งใส่โซ่ใจคน
ล่ามไว้จนล้มหายตายทั้งเป็น

๐ ขอเชิญเธอตบได้ถ้าไม่รัก
หวดให้หนักร้อยหนคนเหลือเข็น
ตบที่หน้าฝังไว้ในเส้นเอ็น
แผลเนื้อเย็นสอนไว้ให้ลืมเธอ?"

ระนาดเอก

ยิ้มแก้มแดง