คนเรามักลืมเลือนสิ่งเคยคุ้น
ไปหมกหมุ่นสิ่งที่ไกลเกินไขว่คว้า
พ่อแม่ให้กำเนิดให้เกิดมา
กลับบูชาคนรักที่เพิ่งพบเจอ

รักสลายใจช่ำระกำชอก
อกเจ็บยอกปวดแปลบจนแทบเพ้อ
โหยหวนไห้กัดกร่อนนอนละเมอ
เมื่อต้องเจอรักลวงช้ำระทม

จะฆ่าตัวให้ตายวายชีวา
เพราะเกิดมาชาตินี้มีแต่ขม
เขาไม่รักเราแล้วแสนเศร้าตรม
ก็จะข่มชีพตายให้วายปราณ

ลืมหันมองพ่อแม่ที่แคร์เรา
ท่านก็เศร้าโศกาน่าสงสาร
เราเจ็บช่ำคร่ำครวญแทบวายปราณ
ท่านก็ผ่านเจ็บเห็นเช่นกับเรา

ทีคนที่รักเราเรากลับลืม
ไปดูดดื่มกับคนลวงช่างโง่เขลา
ตรองให้ดีอีกครั้งว่าตัวเรา
ปัญญาเบาหรือไรจึงได้ลืม