......อัสดง......

.....เมื่ออาทิตย์     อัสดง       ตรงขอบฟ้า
 เหล่านกกา      กลับรังนอน    ก่อนจะค่ำ
 สูรย์ส่องฉาย    แสงสุดท้าย    ให้จดจำ
 ก่อนถลำ          หลงทางไป    ในค่ำคืน
 ....สีทองทาบ   อาบขอบฟ้า   ก่อนลาลับ
 ไม่หวลกลับ       มาล่ำลา       พาขมขื่น
 นับจากนี้          คงมืดดำ      ของค่ำคืน
 ดั่งฟ้ายื่น          เงาบาป       เข้าทาบทา
 ......ที่สุดขอบ   ฟ้าไกล      คราใกล้ค่ำ
 เหมือนเตือนย้ำ   หัวใจ        ให้โหยหา
 แสงแห่งสูรย์     กรุ่นใจ        ให้ตรึงตรา
 กลับจะลา        ร้างไป        จากใจคอย
 .....โปรดเถิดสูรย์   จงลับฟ้า   ช้าลงบ้าง
 ใจคนร้าง           ห่างรังนอน   มันอ่อนสร้อย
 อยู่ส่องทาง        ให้กับคน      ที่หม่นคอย
 และหลงรอย      และเลือนลาง  ทางกลับรัง
......หากสิ้นแสง   ของสูรย์ฉาย    ก็ไหวหวั่น
 จะเหหัน           ทิศทางใด      ให้อ้างว้าง
 แม้นหมดแสง     ข้าคงบิน       อย่างสิ้นทาง
 คงเคว้งคว้าง      วกเวียนฟ้า     ในราตรี
.......เมื่ออาทิตย์    อัสดง         ลงลับฟ้า
 เหมือนดั่งข้า      ถูกพร่าผลาญ  วิญญาณนี้
 เจ้าลับลา         แรมร้างไป       ไม่ใยดี
 นับแต่นี้           มีเพียงกาย       ไร้วิญญาณ......