ค่ำ..เริ่มเคาะแป้นพิมพ์ริมหน้าต่าง
หอมจางจางดอกโมกเคล้าโศกถวิล
ขาวพราวพร่างทั้งปวงร่วงลงดิน
ยังทิ้งกลิ่นหอมนานหวานจับใจ
ระหว่างพิมพ์ถ้อยวางระหว่างบรรทัด
ยังแจ่มชัดทุกถ้อยที่คอยให้-
ความโอบอ้อมความดีนี้หอมไกล
หยั่งลึกในใจฉัน ทุกวันเวลา
เสมือนกิ่งก้านใบของไม้มิ่ง
แม้ปลิดนิ่งจากต้นปนพื้นหญ้า
แต่ยังคงหยั่งราก จึงอยากมา
เพื่อบอกว่า "ขอบคุณ..อบอุ่นใจ"
ฉันยังคงคิดถึงจึงกลับมา
เขียนคำฝากถึงฟ้า..ขึ้นหน้าใหม่
ก่อนก้าวสู่หมอกควันและม่านไฟ
ความเป็นไปอยากรับรู้...อยู่แค่นั้น.
ด้วยรักและอาลัย
อยู่ในใจ ในความคิดถึงเสมอ.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
