โคลงสอง

สงครามเชื้อโรคร้าย.     โควิดฯเหิมติดป้าย
กู่ก้องโลกา
ทั่วหล้าตระหนกร้อง.       แสวงหลากวิธีป้อง
ปัดเชื้อเฉียดผิว
จามไอปลิวว่อนฟุ้ง.           หน้ากากกางดุจมุ้ง
แผ่กั้นเสมหา*
รอยาเป็นชาติแล้ว.           หวังพึ่งวัคซีนแก้ว
ช่วยยื้อชีพชน
ฝูงคนก็อ่อนล้า                 ทางรอดแลเนิ่นช้า
กว่ากู้กลับคืน
สะอื้นแสนร่ำไห้                วันโลกแตกฤาไซร้
จักเข้าคราถึง
รำพึงรันทดท้อ.                แม้อยากตะบึงห้อ
หลบเหี้ยนลับหาย
ปลายแสงสว่างรัั้ง.            ณ สุดอุโมงตั้ง-
แต่นี้จวบนานฯ

                  บูรพาทรนง(ในวันไม่กลอน)


หมายเหตุ    *เสมหา=เสมหะ