เพียงนิราศ พาทร้อย พิมพ์รอยรัก เพียงเอ่ยวรรค อาวรณ์ คำอ่อนไหว เพียงสำเนียง เสียงเสนาะ แทรกเซาะนัย เพียงสอดใจ ประสานจินต์ สิ้นประจัญ เมื่อวรรคทอง ถ่องถ้อย สร้อยสุนทร สะท้านกลอน สะท้อนไกล กว่าใจกลั้น กระหวัดแว่ว กระวนหวาน ทุกวารวัน จนลือลั่น ลวดลาย คมคายวลี เช่นกลมกล่อม คำกลอน อักษรกล่าว บทยืดยาว สาวยักษ์ ถูกรักขยี้ กับหนุ่มเหน้า ภูวไนย อภัยมณี เกิดคดี รักระด่าว ระดะระดา “…เป็นมนุษย์สุดนิยมเพียงลมปาก จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา แม้นพูดดีมีคนเขาเมตตา จะพูดจาพิเคราะห์ให้เหมาะความ…” [-สุนทรภู่- จาก พระอภัยมณี] เพียงหยิบยก หยาดเยิ้ม คำหยดย้อย ประหนึ่งถ้อย สัจธรรม สิ้นคำถาม เหลือต่อต้าน ตรึงติด คิดคล้อยตาม คือนิยาม งามยิ่ง มิ่งโพยม ขาดสุนทร ภู่สะเทือน เหมือนขาดทิศ แม้นสถิต กลางหทัย เกินใจโถม กลอนเซซัง เสื่อมทรุด ยากหยุดโทรม เคยชื่นโฉม เฉิดฉาย กลายชาชิน โซ…เซอะเซอ 26 มิถุนายน 2565 |
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
26 เมษายน 2024, 06:58:PM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: “แทบเท้าสุนทรถภู่” (อ่าน 3610 ครั้ง) |
| ||||||||||
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
Email:
