ถ้าสายลม เหมือนคมมีด คงกรีดนัก
บาดทะยัก ตรงหัวใจ คงไม่หาย
ทิ้งให้ตรม คารมคน จำจนตาย
เขาเบื่อหน่าย จึงเดินจาก ไม่อยากเจอ
สายลมเย็น ช่างโหดร้าย ปลายหน้าหนาว
นึกถึงสาว เคยเคียงข้าง ช่างหมองเหม่อ
ความว่างเปล่า พาความเหงา เข้าปรนเปรอ
ใจเฝ้าเพ้อ ถึงความหลัง ครั้งก่อนลา
ลมเจ้าเอ๋ย ช่วยพัดใจ ให้ไกลแสน
จากดินแดน แห่งความช้ำ คร่ำครวญหนา
พัดความเจ็บ และทุกอย่าง กลางอุรา
อย่าเหลือค่า ความทรงจำ ให้ช้ำใจ
บาดทะยัก ตรงหัวใจ คงไม่หาย
ทิ้งให้ตรม คารมคน จำจนตาย
เขาเบื่อหน่าย จึงเดินจาก ไม่อยากเจอ
สายลมเย็น ช่างโหดร้าย ปลายหน้าหนาว
นึกถึงสาว เคยเคียงข้าง ช่างหมองเหม่อ
ความว่างเปล่า พาความเหงา เข้าปรนเปรอ
ใจเฝ้าเพ้อ ถึงความหลัง ครั้งก่อนลา
ลมเจ้าเอ๋ย ช่วยพัดใจ ให้ไกลแสน
จากดินแดน แห่งความช้ำ คร่ำครวญหนา
พัดความเจ็บ และทุกอย่าง กลางอุรา
อย่าเหลือค่า ความทรงจำ ให้ช้ำใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
