สัลลาปังคพิสัย

สุข-ทุกข์ ย่อมเกิดดับสลับอยู่
สอนให้รู้ข้ามพ้นความหม่นหมอง
สรรพสิ่งแปรผันบนครรลอง
ให้ครอบครองชั่วครั้งไม่ยั่งยืน

ทุกอารมณ์หลากหลายดุจลายรุ้ง
ที่แต่งปรุงละอองฝันนับพันหมื่น
ซึ่งสุดท้ายถูกสรวงเก็บทวงคืน
มิอาจขืนครอบครองเป็นของตน

เฉกความรักต่างจิตก็คิดต่าง
ยากยกอ้างถูก- ผิด พินิจผล
บ้างดุจรุ้งเรืองรองผ่องอำพน
ตลอดชนม์มิเลือนแม้เคลื่อนวาร

แต่บางคนร้าวร้างบนทางรัก
ใจจวนเจียนป่นปรักสุดหักหาญ
ก็เปรียบรุ้งเลือนลงไม่คงนาน
ถูกเถือด้วยคมกาลนับล้านรอย

มิใช่ความคับแคบ แต่แยบคาย
บ่งความหมายทั้งหมดให้ปลดปล่อย
กฏไตรลักษณ์ จักรอนทอนทยอย
เข้าพรากคล้อยทุกสิ่งลงทิ้งดิน

มิได้เปรียบเทียบพจน์ว่าลดเลี้ยว
หรือปีนเกลียว, ตำหนิ หรือติฉิน
มิพาดพิงผู้ใดในระบิล
เป็นเพียงจินตนาการฝากลานกลอน

สัลลาปังคพิสัย แห่งนัย ~*~ รุ้ง ~*~
พาดผ่านทุ่งโศกโศลกของโลกหลอน
ตามสายกาลผันแปรไม่แน่นอน
พ้นช่วงตอนทั้งหมดก็ปลดวาง

หลากรส บทประพันธ์
วลีลักษณา
๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓

หากแปลความบทกลอนของคุณ  Soul
ผิดไปขออภัยด้วยนะคะ