๐ คงเป็นเพียงพรายรุ้งอันฟุ้งฟ่อง
จากละอองต้องแสงแล้วแต่งสี
งามย่อมเกิดเพียงครู่ต่างรู้ดี
ดุจไมตรีระหว่างเราที่เบาบาง

๐ หากแม้หมายยึดเอาเป็นเจ้าของ
ผูกใจจับรับรองประคองข้าง
มิช้านานผ่านคล้อยต้องปล่อยวาง
ทิ้งรอยร้างเลอะเลือนแปดเปื้อนทรวง

๐ ภาพเริ่มแรกแปลกใหม่สีใสสด
ย่อมเบิกบทงดงามอร่ามสรวง
แค่ประกายละอองฟุ้งของรุ้งลวง
หมายจะหวงหน่วงไว้คงไม่นาน

๐ แม้จะรู้แก่ใจว่าไม่เที่ยง
ยากจะเลี่ยงหลบห่างเส้นทางผ่าน
ดั่งสวรรค์ทอดลู่ปูสะพาน
พ้นช่วงกาล ก็กลายสลายลง

๐ เผลอยินดีปรีดานิจจาเอ๋ย
ไฉนเลยระบายสรวงให้ห่วงหลง
ยื่นสุขแรกแทรกพิษแทบปลิดปลง
แลยังคงโทษทัณฑ์แต่นั้นมา

๐ กอดเศษซากขาดวิ่นในจินตภาพ
เก็บซึมซาบซับทรวงอย่างห่วงหา
มิยินดีภาพอื่นดาษดื่นตา
คงแต่รุ้งร้างราเป็นอารมณ์

๐ เจ็บเยี่ยงไรกันหนอจะพอให้
อณูใจรู้ตื่นจากขื่นขม
ปวดเพียงไรกันหนอจะพอจม
รูปปรารมภ์ ล่มรานกลางธารกรรม

๐ จักผูกชาติพาดล่วงกี่ช่วงภพ
จึงจะลบรอยเงาที่เก่าคร่ำ
จึงจะสิ้นสุดลงความทรงจำ
ที่ยังคงตอกย้ำอยู่ร่ำไป

๐ สุขที่คล้ายละอองฟุ้งของรุ้งฝัน
สรวงสวรรค์ปั้นแต่งแล้วแบ่งให้
ก่อนหยิบคืน, ยื่นโศกวิโยคใจ
ยัดเยียดไว้ทดแทนนานแสนนาน

วลีลักษณา
๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓
ที่มา
https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=waleelaksana&month=21-02-2020&group=26&gblog=165