มีเพียงแค่คำถามในความมืด
ที่คล้ายยืดเวลาอสงไขย
ห้วงมิติดูกว้างและห่างไกล
เกินกว่าใจค้นพบจบค่ำคืน
ตลอดช่วงเวลาของความฝัน
เนิ่นนิรันดร์ปรารถนาเวลาตื่น
ทว่าเจ็บฉุดรั้งล้มทั้งยืน
เกินกว่าฟื้นภวังค์ในกังวล
มิมีทางรู้ได้ใจของเขา
ที่บางเบากว่าเมฆเสกสายฝน
คืนและวันผันเปลี่ยนเวียนต่างคน
คล้ายกมลหลายดวงพ่วงในกาย
แม้นคำวอนระย้าฝ่าสายหมอก
ประกาศบอกถึงคนที่หล่นหาย
เสียงต้นทางกลับผ่อน ณ ตอนปลาย
สบสุดท้ายก็จางและบางลง
ความรู้สึกว่ารอก็มาถึง
รอคำหนึ่งซึ่งเราเฝ้าประสงค์
เขาจะรับรู้ไหมใครบรรจง
และดำรงด้วยรักพำนักรอ
ระยะห่างสองคนดูหม่นล้า
คงเกินกว่าคำวอนที่อ้อนขอ
จะส่งถึงรู้สึกได้ลึกพอ
คำว่า “ท้อ” รอซ้ำเกินทำใจ
ขอเล่าอีกครั้งค่ะ
masapaer
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
