ปราชญ์มักเสวนาเรื่องรู้หรือไม่รู้
โดยหลักการเพื่อคงอยู่อย่างเหมาะสม
หรือเพื่อก้าวไกลในสังคม
แต่คนถ่อยมักจ่อมจมความเกลียดชัง

คนไม่รู้คุณคนมักหวังความยกยอ
ได้ใดได้นั้นพอไม่คิดหลัง
ใครดีไมดีีไม่คิดอินัง
หรือไม่นึกถึงครั้งยังเคยดี

ได้มันก็ค่อยว่าดีเพราะได้
มักรักชอบใจไม่จู้จี้
ขืนใครดีเหมือนกลับร้ายว่าไม่ดี
อย่างคนรู้รู้มากซีมันฆ่าเอา

มีประโยชน์อยู่มันนับว่าดี
หมดประโยชน์ลงซีสูเจ้า
ทิ้งเป็นขยะไม่เหลือเงา
ความจริงเล่า มันไม่รู้อะไรเลย

อิอิ เขียนเล่น