O เจ้าอ่อนเอย...O







วสันตดิลกฉันท์๑๔

O กำลูนผอูนกมละมาตุ
ระบุภาษะรำพัน
กล่อมเยาวะเร้าสุขะถวัล-
ยะประจัน ณ ห้วงใจ
O เนื่องหนุนกะสุนทริยะคัม-
ภิระคำก็เพื่อใคร-
เสพรสสุพจนะประไพ
เฉพาะให้ถวิลถึง
O ลมหนาวผะผ่าววรรณะกระชั้น
ขณะนั้นก็คำนึง
ฤๅงามจะลามบทะจะพึง-
สุขะซึ้งเขษมศานติ์
O น้ำค้างก็วางบทะ ณ คาบ
กละภาพะพิมพ์พาล-
วางเด่นเหมาะเป็นกุสุมะมาลย์
ณ สถานะเพ็ญบุญ
O ลมโรยประโปรยกุสุมะผอง
ผัสะต้องก็เตรียบคุณ-
เต็มตวงกะปวงวตะละมุน
ณ อรุณะแรกฉาย
O หยาดหล่นสุชลผัสะกระทบ
ตฤณะภพก็พร่างพราย
ขอบเขตและเจตนะก็ผาย-
พฤติบ่ายพโยมบน
O บวงไท้ ณ ในทิวะสวรรค์
ตละชั้นและต่างชนม์
โปรดช่วยอำนวยทิฐิพิมล
อนุสนธิด้วยศรี
O สัมมาประการะปฏิบัติ
เหมาะสมรรถภาพมี
มิจฉาประดาฉละกลี
นิระที่จะเอื้อมถึง
O โดยธรรมะนำนยะพระพุทธ
จิตะนุชะคำนึง
โดยชาติปราศจิตะจะพึง-
ทะนุซึ่งบ่ควรสรร
O เพียบพูนประยูระบริรัก-
ษะประจักษะผ่านจรร-
ยาเยาว์เฉลาวัตระกระนั้น
ดละฉันทะเฉิดฉาย
O งามวัยพิไลพฤติวิวรณ์
ก็ขจระกำจาย
งามคำเพราะคัมภิระสยาย
ก็ระบายระบือเสียง
O เจ้าเอยเพราะเผยวุฒิวิภาษ-
ะพิลาสพิไลเพียง-
พอกานท์จะผ่านนยะเผดียง
พิเราะเคียงเพราะขับขาน
O กำลูนผอูนกมละมาตุ
ดละภาษะเพื่อพาล
ชื่นชีวะปรีดิพิสดาร
อุปการะนานเทอญ


แปล ..


O เจ้าเอยแต่เผยความก็งามนัก
ผ่านถ้อยวรรคอักษร .. ออดอ้อนเหลือ
จึงเตรียบภาษแนบหนุนเข้าจุนเจือ-
มอบความสุขโอบเอื้อ .. สู่เนื้อใจ
O เพียงจะผ่านกานท์กรองทำนองเสนาะ
หลั่งรินเซาะโสตสดับความขับไข
สุนทรีย์คมคำรสอำไพ
พร้องความนัย .. เพรียกถวิลในจินตนา
O พร้อมลมหนาวเช้าโชย .. ปร่าโปรยอยู่
อารมณ์ชู้ก็ตื่นพร้อมละม่อมหน้า
ปานฉะนี้อยู่ไหน .. ผู้ไกลตา
ปรารถนาสิ่งใด .. หนอใจนั้น
O หยาดน้ำค้างหยดแทรกบนแรกยาม
ฤๅจิตทรามสวาดิไหน .. นะไหวสั่น
จากฟากสรวงไหลหล่น..เหมือนหม่นควัน
เตรียบงามจรรยาเพ็ญ .. ก็เช่นเดียว
O ลมร่ำและเกสร .. ออดอ้อนอยู่
พร้อมภาพผู้ตาละห้อยแต่คอยเหลียว
ลมล่องโลมยามอรุณ .. ก็หมุนเกลียว
สะบัดริ้วกรากเชี่ยว .. ในเปลี่ยวยาม
O น้ำค้างหยดหยาดแล้ว .. ไม่แล้วล่วง
ราวเทียบทวงบทโศลกสู่โลกสาม
ขณะบางบริบทอันงดงาม
ราวข่มข้ามเจตนา .. สร้างปรารมภ์
O เทพเอยทิพแถนถ้วนแดนฟ้า
โปรดอวยค่าเจตนัง .. ลูกสั่งสม
สอดเสริมเจตพิสุทธา .. คลื่นคารม
เข้าเกลียวกลมด้วยคะนึง .. ใครหนึ่งมี
O สัมมาการณ์ผ่านประพฤติให้ยึดถือ
เป็น-อยู่-คือ .. อัตตลักษณ์และศักดิ์ศรี
กำลังแห่งมิจฉาการณ์ราคี
จงปลีกลี้เลือนพรากไปจากใจ
O องค์ธรรมแสนบริสุทธิ์ .. นัยพุทธา
แนบจิตาตั้งมั่น .. อย่าหวั่นไหว
โดยชาติพิลาศเพ็ญว่าเป็นไทย
และโดยนัยเนื่องระบอบอันชอบธรรม
O อยู่ท่ามกลางเกื้อกูลประยูรญาติ
ที่โดยชาติเชื้อเถารูปเยาว์สัม-
ผัสต้องด้วยอบรม .. ผ่านคมคำ
เพื่อร่วมทำนุใจ .. ด้วยใคร่ครวญ
O โดยวัยงามทรามสวาดิพิลาสลักษณ์
เมื่อประจักษ์ก็แต่คอยละห้อยหวน
กอปรความหมายแห่งคำ .. ร้อยสำนวน-
นั้นเตรียบตรวนล่ามคา .. ผูกอาลัย
O เพียงเผยภาษก็พอเพียงจะเรียงพจน์
เพื่อปรากฎพิเราะศัพท์ร่วมขับไข
งามนั้นพอจะส่งรับลำดับนัย
บรรโลมใจรื่นรมย์ด้วยคมคำ
O เยาว์รูปเอย .. แต่เห็นก็เอ็นดู-
ดวงใจผู้มาตุชาติ .. จึงภาษพร่ำ-
พร้องปรารมภ์รำบายด้วยหมายทำ-
นุใจสัมผัสคุณค่า .. วรรณาเทอญ

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=12-2010&date=28&group=2&gblog=87