เมื่อดึกดื่นฝืนเฝ้าเงาน้ำค้าง
แรกระหว่างดินน้ำฟ้ามาถลำ
เพลงใบไม้เหมือนทายท้าชะตากรรม
ที่อาจนำน้ำตามาเป็นไฟ
ลมพัดผ่านเพียงแผ่วเบาเท่านั้น
สัมผัสดาวดวงจันทร์จนหวั่นไหว
อีกหน่อยคงรำพึงคิดถึงใคร
อยากอยู่ใกล้เหลือเกินเดินลำพัง
นกหลงทางหลงถิ่นบินหลงฟ้า
รอถลาลงดินมันสิ้นหวัง
จะโอบเธอที่รักหนักใจจัง
ปีกฉันรั้งอนาคตที่งดงาม
ความเป็นจริงทิ้งเราเท่าที่รู้
จึงต่างคนต่างอยู่คู่คำถาม
ฉันเรือน้อยลอยเร่ทะเลคราม
ฤๅหาญข้ามฝั่งฟ้ามายาใจ
ธรรมดา
"ไปล่ะ แวะมาหาเหาใส่หัวหน่อย"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
