ต่อ ตอนจบ...
ฉันนอนอยู่ ข้างบน กมลไหม้
น้ำตาไหล หลั่งริน ถวิลโอ้
ตามประสาเด็กไซร้ ยังไม่โต
ตั้งนะโม บำบวง ปวงเทวา
ข้าฯ สงสารมันนัก ใจจักขาด
ขออำนาจ เทวัญ ทุกท่านหนา
หากมีจริง ศักดิ์สิทธิ์ ในฤทธา
โปรดช่วยหมา รอดพ้น จากคนพาล
ขอคุณพระไตรรัตน์ ป้องปัดด้วย
โปรดจงช่วย เมตตา ปาฏิหาริย์
น้ำตาร่วง เปียกหมอน สะท้อนมาน
จนเนิ่นนาน ตราบถึง ครึ่งชั่วโมง
ตีไม่ถูก จุดตาย คล้ายถูกปัด
มันเซซัด เวียนทั่ว กลัวตายโหง
จนดิ้นหลุด กระเสือก จากเชือกโยง
เหมือนมันโกง ความตาย หมายพยุง
ฉันแอบดู ข้างฝา เถียงนาน้อย
มันวิ่งผล็อย ลุยน้ำ ข้ามชายทุ่ง
ท่ามสายฝน หล่นฟ้า นภาปรุง
ฉันเลิกมุ้ง ลุกมา น้ำตาคลอ
อีกหนึ่งวัน มันมา หาเจ้าของ
จึงประคอง มันดู อดสูหนอ
เลือดเกรอะกรัง ทั้งบวม อ่วมพนอ
ข้าฯ กับพ่อ ลูบหลัง นั่งมองมัน
ขอฝากเป็น กลอนกานท์ สะท้านจิต
แด่มวลมิตร กวี ที่สร้างสรรค์
สัตว์ร่วมโลก เกิดตาย อย่าหมายทัณฑ์
เวรกรรมนั้น มีจริง ใช่สิ่งลวง
"มุนีน้อย"
(ป.ล. ลูกลุงที่ชอบกินหมาคนนั้น ตอนนี้ตายแล้ว เขาตายอย่างอนาถ แบบไร้ญาติขาดมิตร
ส่วนหนึ่ง น่าจะมาจากกรรมที่เขาชอบฆ่าและเบียดเบียนสุนัขนั่นเอง
)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
