(ขอบคุณภาพประกอบจาก เน็ต..)
เจ้า"โชคดี" มีโชค เหมือนดังชื่อ
เจ้าของคือ รพีฯ ที่ห่วงหมา
ด้วยผูกพัน มั่นคง ตรงเมตตา
ออกตามหา จนพบ ประสบเจอ
ดังองค์อินทร์ ผินพักตร์ ประจักษ์แจ้ง
จึงแสดง สัมฤทธิ์ คิดเสนอ
บูรพา หาทิศ นิมิตเลอ
ใช่เรื่องเพ้อ เคยพบ ประสบมา
ขอเล่าเรื่อง ของเรา เอาสักหน่อย
ตอนเด็กน้อย เคยรัก พิทักษ์หมา
มีวันหนึ่ง ลูกลุง อยู่ทุ่งนา
ขอพ่อจ๋า หนึ่งตัว เพื่อคั่วแกง
เขาเป็นคน เปิบหมา ล่าไปทั่ว
ได้หนึ่งตัว ดีใจ ไม่แสลง
พ่อรักหลาน จึงให้ ไม่ระแวง
เขาจัดแจง ผูกไว้ ใต้เถียงนา
แล้วเอาค้อน ทุบตี หนีไม่พ้น
มันวิ่งวน รอบเสา เขาผูกขา
ร้องโหยหวน ชวนให้ ใจระอา
ดังก้องป่า ครานั้น ฉันร้องโฮ
ฉันนอนอยู่ ข้างบน กมลไหม้
น้ำตาไหล หลั่งริน ถวิลโอ้
ตามประสาเด็กไซร้ ยังไม่โต
ตั้งนะโม บำบวง ปวงเทวา...
"มุนีน้อย"
(แต่งตรงนี้แล้วอิน เหมือนตัวเองย้อนกลับเป็นเด็กอีกครั้ง
)(คืนนี้ ขอพักก่อน พรุ่งนี้มาแต่งต่อ ให้ทุกท่านอ่านต่อจนจบ..
)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
