สำนึกหนึ่งของความคิด

สำนึกหนึ่งของความคิด

@ละสายตาจากงานการที่ทำ
ทอดลงต่ำเพียงครู่ดูเพียงผ่าน
จากมุมหนึ่งซอกตึกนิ่งนึกนาน
ทวนถามวิญญาณการเป็นคน

@มุ่งมั่นขะมักเขม้นดั่งเช่นทาส
สืบชาติสืบตนจนสับสน
แต่ละวันพากเพียรอยู่เวียนวน
อุทิศตนหยาดเหงื่อเพียงเพื่องาน

@กักขังช่างน่ากลัวตัวเราเอง
จนวังเวงหมดวันจะฝันหวาน
หลับและตื่นแต่ละครั้งยังดักดาน
กับวัยที่ล่วงผ่านด้านชาชิน

@เราค้นคว้าหาอะไรในชีวิต
เนรมิตหลายหลากไม่อยากสิ้น
ต่างดิ้นรนตั้งหน้ามุ่งหากิน
เพียงเพื่อเลี้ยงชีวินไปวันวัน

@เหมือนเป็นเพียงเศษเกล็ดของเม็ดดิน
รอแตกดิ้นกระจายให้หวาดหวั่น
เป็นผงฝุ่นปลิวคว้างไม่ต่างกัน
เธอและฉันค่าเท่ากัน ณ วันนี้

@ตะวันรอนอ่อนล้าจะลาแล้ว
สะท้อนแววเงาวาบทาบที่นี่
ขอบฟ้ากว้างห่างไกลไปทุกที
รอราตรีกล่อมหล้ากลับมาเยือน

***************
๓๐,๑,๕๗