ปกติ ผมก็ไม่เคร่งกฎเกินไป เพราะคิดว่า ศิลปะไม่ควรมีกฎมากจนรุงรัง

เว้นแต่ ต้องสอนกันให้ถูกต้องเหมาะควร เป็นข้อตกลงร่วมกัน หรือ เพื่อส่งประกวด

ดังตัวอย่าง ชอบมากครับ

ฉันท์ห่อโคลง

**โคลงสี่สุภาพ**
ทิวาลาลับฟ้า ................   ...เลือนไกล
จันทร์หนึ่งก็คลาไคล......   ส่องหล้า
ชีวิตลิขิตไป....................... ก่อเกิด
ประเสริฐดีถ้วนหน้า...........อย่ากล้าก่อกรรม

**อินทรวิเชียรฉันท์**

ภากร จะร่อนลง ........ ...สุริยงค์ จะปลงแสง
ใบไม้ ก็เฉาแห้ง .............ตรุแล้ง ก็แห้งตาย
ดวงดาว ก็พราวพริบ .....ระดะยิบ ก็ปริบปราย
จันทรา ระย้าพราย.... ..รวิหงาย มิวายสรวง
เกิดแก่ ก็สับสน.......... ตนุคน มิพ้นลวง
เจ็บดับ สลับช่วง.........ก็ละบ่วง สิดวงใจ

====

ความคิดดีมาก ๆ ครับ นำเสนอสิ่งแปลกใหม่ที่สร้างสรรค์

แต่ติติงนิด ความในฉันท์ยังไม่พอในการรองรับความคิดในโคลง
ควรแต่งฉันท์เพิ่มเติมอีกครับ

สังเกต ฉันท์ ๒ บทแรก รับความในโคลง ๒ บาทแรก
แต่มีฉันท์เพียงบทเดียว รับโคลง ๒ บาทหลัง

โดยทั่วไป คำว่า "ห่อ" นั้น สิ่งที่นำมาห่อควรคลุมสิ่งที่ถูกห่อได้ครบถ้วน

แต่งเพิ่มหน่อยนะครับ และขออนุญาตล่วงหน้าที่จะนำไปเผยแพร่

(ใช้ "เผยแพร่" เพราะ หมายให้ "กระจาย" ออกไป
แผ่ ก. คลี่ขยายกระจายออกไปให้มีลักษณะแบนราบหรือกว้างกว่าเดิมหรืออาการอื่น ๆ ที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น แผ่อาณาเขต; ให้ เช่น แผ่ส่วนบุญ.
แพร่ ก. กระจายออกไป)