กว่าสิ้นหนาว

กว่าสิ้นหนาว ร้าวเหน็บเหมือนเจ็บไข้
หวั่นทรวงในซอกลึก ลึกลึกหวั่น
ว่าความโศกเศร้าหมองที่มองนั้น
จักยาวนานเนิ่นวัน พาหวั่นใจ

เหมันต์หวนมาพร้อมสายลมหนาว
หอบเรื่องราวเศร้าเศร้า แทรกเข้าใส่
ให้ใจเจ็บร้าวลึกไปทั้งใจ
กว่าวันใดกันหนอ จะลงเอย

เมื่อจันทร์แจ้งแสงส่อง คงมองเห็น
ว่าใครเร้นสิ่งทราม ในยามเผย
ผุดภาพตอหน่อกรรมที่เขาเกย
โอ้...ว่าเอย จันทร์ช่วยชี้ทางที

เพื่อเธอฉันสานฝันในวันว่าง
ไม่ทิ้งห่างร้างรักฤาผลักหนี
เข้าใจกันดังก่อนนั้นด้วยดี
โปรดเถิดจันทร์โปรดชี้ทางนำใจ

ตรึงความจริงมิอิงภาพของความเหมือน
เพื่อชี้เตือนมนชนอย่าหม่นไหม้
กำซาบซับแต่สิ่งที่จริงใจ
ให้ฝังแน่นในหทัยของผองชน

รู้ร่วมต้านรานลิดที่ผิดพลาด
ผดุงในสิ่งสะอาดปราศมัวหม่น
สามัคคีดั่งที่วีรชน
ร่วมทุกข์ทนผดุงไทยไว้ช้านาน

มน ในที่นี้อ่านว่า มะ-นะ นะคะ