มิ่งมิตรของฉัน...
ฟ้าทุกวันเปลี่ยนสีที่ทิศเก่า
ไม้ริมทางบางกิ่ง – ทิ้งใบเบา
แมวขี้เซาอ้อนพักหนุนตักนอน
ลมหนาวพัดโบกพลิ้วโยกทิวสน
กลีบเฟื่องฟ้าแห้งหล่นจนปลิวว่อน
ฤดูกาลหอบหญ้ามารำฟ้อน
ยังยินนิทานกลอน...ก่อนนิทรา
>>
ผ่านฤดูช้ำฤดีมากี่หน
บนถนนความจำยังล้ำค่า
เชื่อว่าโลกใบเหงาสร้างเรามา
เพื่อให้หากันเจอ – เธอที่รัก
เชื่อว่าโลกใบเหงาสร้างเรามา
ให้รู้รัก,รู้ลา แจ้งประจักษ์
ให้พบเพื่อแต่งเติมเสริมช่วงวรรค
เพื่อทอถักไมตรีที่หัวใจ
มิ่งมิตรของฉัน...
ในอ้อมอุ่นตะวันอันไสว
ในราตรีโมงยามข้ามผ่านไป
เธออยู่ในนิยามชื่อ "ความรัก".
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
