ค่าของคน...
อยู่ที่ตน ทำให้มีค่า
แค่คำพูดห่วยห่วย..ป่วยการเสียเวลา
ไม่ผิดอะไรกับขี้หมา...เหม็นหน้าขยะแขยง
พูดไปก็ไร้บอย...
พูดบ่อยบ่อย คอยแสลง
พูดมากลากจิ้มคอยทิ้มแทง
ยิ่งพูดยิ่งหวาดระแวง แทงใจพรุน
หยุดเถอะต่อแต่นี้...
เลือกคนดีที่เธอ เพ้อหัวหมุน
อ้อนออดพรอดพร่ำจำไหมคุณ
รักต้องลุ้นอย่างฉันมันน่าเซ็ง
ค่าของคน...
ต้องสืบค้นกันนานถ้าพานเร่ง
อาจเจอลวงหลอกให้ไร้ยำเกรง
สุดท้ายเจ้งเมื่อจอดจนวอดวาย
พันทอง
๗/๑/๕๗
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
