๐ไฉนเลยเฉยชาโอ้ยาหยี
อยากจะหนีไปไกลไม่เห็นหน้า
แต่เพราะทรวงหน่วงเหนี่ยวประเดี๋ยวมา
ห่างพักตราเพียงครู่ดูฝ้าฟาง
๐จึงจำใจจำยอมมาห้อมคิ้ว
แม้นร่องริ้วอุราร้าวเฉาอยู่บ้าง
แต่เลือดซิบซึมซ้อนเดี๋ยวอ่อนจาง
แต่เหินห่างน้องแล้วคงแห้วกิน
๐จึงด้านดื้อตื๊อไปให้คุ้นแข้ง
น้องหน่ายแหนงนึกนิเสธพาเกศผิน
อ้ายไร้อายเอียงหน้าอย่างชาชิน
สักวันสิ้นเชื้อชังพลั้งฤดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
