แดเดียวดายอ้างว้างบนทางท้อ
น้ำตาคลอพร่าหม่นแล้วหล่นหลั่น
ราตรีนี้ไร้ดาวพราวลาวัณย์
มิอาจบั่น ความคิดติดกมล
กลอนกานท์เลือน เพื่อนเรียงเคยเคียงก่อน
ศศิอ่อน รอนแรงแสงพร่าหม่น
ไม่มีเหลือเยื่อใยใครสักคน
มีเพียงตนกับเงาเหงาลำพัง
อโณทัยไขแสงขึ้นแฝงหล้า
เช็ดน้ำตาปาดทิ้งสิ่งเบื้องหลัง
ปลอบหัวใจดวงเดิมเพิ่มพลัง
แม้ไร้หวังยังต้องเดินเผชิญไป
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
