ตะวันลาฟ้าหม่นฝืนทนหนาว
ลมพร่างพราวกราวกรูดูแห้งโหย
เย็นยะเยือกยามย่างกลางลมโชย
ใบไม้โปรยโรยร่วงสู่ห้วงดิน
ชายทะเลเห่คลื่นครางครืนขรม
อกซานซมตรมนักผลักมิสิ้น
ฤทัยนวลหวนหาเป็นอาจิณ
ใช่ถวิล แต่ใจไม่ลืมเธอ
"คอย" คือวลี ที่ร้าวลึก
เฝ้าย้ำนึก จ่อใจ ใฝ่เผยอ
คงทำได้ เพียงแต่ แค่รอเจอ
แม้เธอเผลอ ลางเลือน หรือเชือนแช
"รัก" ปักลง ตรงหว่างกลางซอกห้วง
น้ำตาร่วง หน่วงหนัก รักเกิดแผล
ได้แต่เก็บ เจ็บลึก ผนึกแด
คงเหลือแค่ "ความทรงจำ" คอยย้ำเตือน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
