ท่ามความเหงาเฝ้าสอดกอดหมอนอุ่น
กลิ่นละมุ่นคุ้นผ่านมานพลางเผลอ
ในภวังค์พลั้งจิตคิดเพลิดเพ้อ
ว่าชิดเธอเบลอภาพมาฉาบจินต์
สุขคล้องสองครองเคล้าเฝ้าพลอดพร่ำ
ระรื่นคำฉ่ำใจใฝ่ถวิล
หวานหลากพจน์หยดหยาดมาราดริน
ดุจสายสินธุ์เย็นชื่นระรื่นใจ
โอบชิดกายชายแนบแอบอิงอ้อน
ตาชายช้อนอ่อนหวานพานซบไหล่
หยอกยวนเย้าหยิกย้ำร่ำพิไล
กรุ่นอกไอไหวหวามวาบหวิววน
ลำแขนสองมองกล้ามช่างหวามจิต
ยามจุมพิตชิดปรางพลางสับสน
ทั้งร้อนผ่าวหนาวปะคละระคน
คล้ายล่องหนทนต้านมานระรัว
ผมสลวยด้วยมือเธอครือไล้
แก้มแดงใสชายชมดมดอมทั่ว
สองเราเรียงเคียงชิดสนิทตัว
ก่อนมิกลัวสิ่งใดแยกใจเรา
เธอเปลี่ยนไปคล้ายผ้าคราสีตก
จิตสะทกอกหวั่นฉันแสนเหงา
สิ่งชื่นก่อนย้อนเรียงเหลือเพียงเงา
มานซมเศร้าเผาผลาญเพราะหวานชาย
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
