คนเคยหล่อท้อใจอยากไปลด
ให้มันหมดเสียบ้างในทางหญิง
แหมรุมตอมกันจังอยากนั่งอิง
ไม่เคยได้อยู่นิ่งสักนาที
วันก่อนนั้นใบเตยเดินตามติด
แล้วสะกิดเกี่ยวก้อยต้องคอยหนี
ชมพู่ทอดสะพานสานไมตรี
แม้แม่ชีในวัดยังนัดเจอ
โอ๊ย..กลุ้มใจอยากไปลดความหล่อ
จะมีหมอบ้างไหม?ที่ใจเผลอ
ช่วยผ่าตัดให้พ้นหญิงปรนเปรอ
ให้คนเซ่อหายซ่าสักห้าวัน
มันเซ็งเป็ดเซ็งห่านพอผ่านสาว
ตาลุกวาววูบวาบอยากอาบฝัน
ต้องหลบลี้หนีหน้ารีบฝ่าฟัน
แต่เรื่องนั้นห้าสิบปีที่แล้ว ฮ่ะ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
