โอ้ใจน้อง ครวญถึง คะนึงหา
ไยพี่ยา ลาเลื่อน กลบเกลื่อนสรวง
บดบังแสง แห่งขวัญ ร้อยพันดวง
มิอาจท้วง ล่วงลับ ไม่กลับคืน

จึงรำพัน กลั่นกรอง ทำนองโศก
ความวิโยค โบกโบย โหยสะอื้น
หนาวในอก ฟกช้ำ ทนกล้ำกลืน
ยิ้มระรื่น ฝืนสุข...แม้ทุกข์ตรม

เพรียกรำเพย เคยเคียง สำเนียงน้อง
ขลุ่ยพลิ้วก้อง ปานใด นัยขื่นขม
รักมลาย หายลับ เหมือนดับลม
ถ้อยคำบ่ม  จักจาง ดั่งวางวาย

           หนึ่งโสม 


ด้วยภาระ   หน้าที่    เขามีมาก               
จึงจำจาก   จันทร์เพ็ญ   เช้าเย็นสาย
ให้ฝืนทุกข์   ทนเศร้า   เหงาเดียวดาย     
ช่างน่าอาย   คนนี้   น่าตีจัง

อย่าเศร้าโศก  พี่ประโลม   แม่โสมแก้ว       
อันค่ำแล้ว   ยังลับ   ไม่กลับหลัง
พี่พะเน้า  พะนอ   ต่อกลอนฟัง                   
ให้ลืมวัง  วนเวียน   เบียดเบียนใจ

ถึงรุ่งสาง   ย่างเช้า   ยังหนาวอยู่                   
พ่อยอดชู้    ละเนา   เอาใจใส่
พี่ขอห่ม   โสมเจ้า    ยามเขาไกล                   
ครวญคร่ำให้   ระลึก   เผื่อตรึกตรอง

หากตะวัน   ผันผ่าน   กาลปรากฏ               
ยังละลด   หลีกเว้น  เห็นเป็นสอง
ขอโสมแข   แน่คิด   เพ่งจิตมอง                   
สองตาจ้อง   คนตรงหน้า    อย่าช้าเลย