โอ้ใจน้อง ครวญถึง คะนึงหา
ไยพี่ยา ลาเลื่อน กลบเกลื่อนสรวง
บดบังแสง แห่งขวัญ ร้อยพันดวง
มิอาจท้วง ล่วงลับ ไม่กลับคืน
จึงรำพัน กลั่นกรอง ทำนองโศก
ความวิโยค โบกโบย โหยสะอื้น
หนาวในอก ฟกช้ำ ทนกล้ำกลืน
ยิ้มระรื่น ฝืนสุข...แม้ทุกข์ตรม
เพรียกรำเพย เคยเคียง สำเนียงน้อง
ขลุ่ยพลิ้วก้อง ปานใด นัยขื่นขม
รักมลาย หายลับ เหมือนดับลม
ถ้อยคำบ่ม จักจาง ดั่งวางวาย
หนึ่งโสม
ไยพี่ยา ลาเลื่อน กลบเกลื่อนสรวง
บดบังแสง แห่งขวัญ ร้อยพันดวง
มิอาจท้วง ล่วงลับ ไม่กลับคืน
จึงรำพัน กลั่นกรอง ทำนองโศก
ความวิโยค โบกโบย โหยสะอื้น
หนาวในอก ฟกช้ำ ทนกล้ำกลืน
ยิ้มระรื่น ฝืนสุข...แม้ทุกข์ตรม
เพรียกรำเพย เคยเคียง สำเนียงน้อง
ขลุ่ยพลิ้วก้อง ปานใด นัยขื่นขม
รักมลาย หายลับ เหมือนดับลม
ถ้อยคำบ่ม จักจาง ดั่งวางวาย
หนึ่งโสม
ยอดนางแก้วแวววรรณจอมขวัญศรี
เพลานี้จิตครวญนวลเดือนฉาย
พี่จรพรากจากนางมาห่างกาย
มิแหนงหน่ายหทัยคร่ำครางรำพึง
แลฟ้าโปรยโรยสายพรมพรายฉ่ำ
ระรินพรำย้ำจิตครุ่นคิดถึง
โอ้!แม่เอยเคยเนาแนบเคล้าคลึง
ละมุนซึ้งตรึงแน่นในแก่นมน
พราวละอองล่องปลิวผ่านผิวแผ่ว
หนาวนักแก้วแผ้วพานเซ็นซ่านฝน
แต่หาเทียบเปรียบไม่กับใจตน
หนาวผลิผลบนรักภักดิ์ทวี
เพลาผันวันปีจรลี้ล่วง
เถิดพุ่มพวงทรวงชายมิหน่ายหนี
ในคำนึงหนึ่งเนาพี่เฝ้าพลี
กอบฤดีนี้วางเพียงนางชม
คือคำมั่นสัญญาวาจาสัตย์
หากตระบัดกัดกลืนขอขื่นขม
จงสนองครองฝืนสิ้นรื่นรมย์
ใช่ลิ้นคมถ่มพล่อยดอกกลอยตา
เวหน..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
