สงสารประเทศไทย

สงสารประเทศไทย

@บรรพบุรุษสร้างไทยมาไกลแสน
เป็นดินแดนสยามยิ้มอิ่มความสุข
ร้อนหนาวนานเหลือเกินเดินล้มลุก
ความสุขทุกข์ตลอดกาลที่ผ่านมา

@ประวัติศาสตร์ชาติไทยในเบื้องหลัง
วิญญาณหลั่งรู้สึกสำนึกกล้า
เราเร่ร่อนเทถ่ายย้ายถิ่นมา
จากสิบสองปันนานามความคือไทย

@ไทยน้อยไทยใหญ่เราเคยเป็น
เลือดกระเซ็นเคยพร่าบ่ารินไหล
เคยสิ้นยุคทุกข์เข็ญใครเห็นใจ
เกิดและดับสลับไปในวันคืน

@สุโขทัยเมืองธรรมสุขล้ำฟ้า
อยุธยาชะตากรรมสุดกล้ำฝืน
ไฟสงครามลามปะทุระอุฟืน
ไม่อาจฟื้นคืนประเทศสังเวชใจ

@กรุงธนบุรึเป็นที่พึ่ง
รวมเป็นหนึ่งอีกครั้งยังจำได้
เจ้าพระยาไหลรับซับทุกข์ไว้
เราจึงได้เอมอิ่มรอยยิ้มคืน

@กรุงเทพมหานครถึงตอนนี้
เจ็ดร้อยกว่าข้ามปีหรี่ตาตื่น
ความสงบพบและหวังอย่างยั่งยืน
สันติสุขจักกลับคืนผืนแผ่นดิน

@ชะตากรรมครั้งใหม่ในวิกฤติ
เมื่อความคิดแตกต่างห่างกันสิ้น
ธงไตรรงค์สามสีที่รู้ยิน
อาจหมดสิ้นลายสีเคยมีมา

@เสียงนกหวีดกรีดร้องก้องสามเสน
เพื่อหวังเกณฑ์รวมพลคนที่กล้า
หวังต่อต้านค้านงัดรัฐสภา
ล้างภาพมายาประชาธิปไตย

@เริ่มดุเดือดเผือดร้อนซ่อนนัยยะ
รอเวลาจะปะทุปะทะใหม่
นิรโทษกรรมเกินทำใจ
จึงเคลื่อนไหวให้หยุด "เดินสุดซอย"

@ชีวิตและเลือดเนื้อประชาชน
ยังเวียนวนในเสรีที่ถดถอย
ความคิดต่างผลิแตกแยกเป็นรอย
รอกี่ร้อยร่างทับให้นับกัน

@ฝันร้ายของประเทศเหตุหลายอย่าง
หลายคนสร้างหลายคนทำร่ำรัวสั่น
ช่วยกันล้มช่วยกันล้างอย่างเมามัน
นามไทยนั้นคงจะสิ้นแผ่นดินนี้

++++++++++++++++
พงศ์ภัณฑ์
๑/๑๑/๕๖
จากโคราชก่อนกลับกทม.