พาเจ้าตูบเข้าป่าหาหน่อไม้
เจ้าหายไปหลายวันใจสั่นพร่า
ดั่งได้กลิ่นหมาเน่าลอยเข้ามา
อนิจจาตายแล้ว..สะละมัง?
ไปทำบุญใส่บาตรรีบหยาดน้ำ
สุขเลอล้ำเถิดเจ้า,ข้าเศร้า,คลั่ง
สิ้นเวรกรรมแล้วนะละชีวัง
กุศลพรั่งพรูพรมบอกยมบาล
สิบกว่าวันเจ้ากลับมารับหน้า
นั่งกอดหมาร้องไห้หัวใจซ่าน
เพราะพาเจ้าไปตายละอายมาน
กลับมาบ้านดีใจยามได้เจอ
เจ้าไม่มีมารยาหรือด่าตอบ
ข้าจึงชอบกว่า(บาง)คนอย่างล้นเอ่อ
คุยกับเจ้าสุขเหมือนดั่งเพื่อนเกลอ
ใช่เพ้อเจ้อ รักหมา...ยิ่งกว่า(บาง)คน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
